Τι σημαινει το ονομα «Απολλων»;Μια μελέτη του Δημήτρη ΣκουρτέληΟ Απόλλων των Βηίων
«Λένε λοιπόν ότι ο Απόλλωνας τυραννικός πολύ θα γίνει, και σκληρά θα διαφεντεύει τους αθάνατους και τους θνητούς πάνω στη ζωοδότρα γη»(Ομηρικός ύμνος στον Απόλλωνα)«Έχουσι βασιλέα επ’ αυτών τον άγγελον της αβύσσου. όνομα αυτώ Εβραϊστί Αβαδδών, εν δε τη Ελληνική όνομα έχει Απολλύων»(Αποκάλυψις Ιωάννου, Θ΄, 10)«Και οι θεοί στου Δία το παλάτι τον τρέμουν σαν τοξεύει και σηκώνονται όταν ζυγώνει όλοι από τις θέσεις τους όταν τα λαμπρά του τόξα τεντώνει»(Ομηρικός ύμνος στον Απόλλωνα)«Λέει η Γραφή πως ο Διάβολος μετασχηματίζεται ‘σε άγγελο φωτός’, και τι κάνει; προφανώς προφητεύει»(Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς ΣΤ VIII )Οι σοφοί λένε πως δεν έχουν καταλήξει στην ετυμολογία του ονόματος του θεού. Αυτό οφείλεται στην εξιδανίκευση των ιδιοτήτων του. Δεν είναι φιλολογικό, αλλά ιδεολογικό πρόβλημα. Η ετυμολογία του «Απόλλων» είναι αντίθετη με όσα πιστεύουμε σήμερα γι’ αυτόν. Η αδυναμία εξήγησης της επωνυμίας του είναι αναμενόμενη, γιατί αυτή εκφράζει τα πραγματικά του γνωρίσματα, που θα θέλαμε/νε να μην υπήρχαν. Ούτε οι αρχαίοι σοφοί είχαν συμφωνήσει, για τον ίδιο λόγο. Οι απλοί πιστοί όμως, δεν είχαν αμφιβολία για την ερμηνεία του ονόματος, όπως θα δούμε.Η επικρατέστερη σήμερα άποψη επιλέγει το ρήμα «απέλλω», «απέλλειν»= «αποκλείω»,«απέχω», «καταργώ» και κατ’ επέκταση (;) «προστατεύω αποκλείοντας τον κίνδυνο». «Απέλλα» ήταν και η «συνέλευση» (των επίλεκτων αφού «αποκλειστούν» οι άλλοι). Είναι λίγο τραβηγμένο. Η ερμηνεία μπορεί να πάρει αρνητική χροιά. (=αυτός που σε διώχνει, σε απωθεί) Γι’ αυτό οι αρχαίοι φιλόσοφοι πρότειναν άλλες λύσεις, όπως «Απλούς», το «Α-πολλοί», (=ένας) «Απολούων» (=αυτός που καθαρίζει) κ.ά. Οι αφελείς αυτές ετυμολογίες, αμφισβητούνται. Να και άλλη, σωστότερη ερμηνεία: «Απόλλων σημαίνει ‘απωθώ’ εννοώντας βέβαια τον εκτοπισμό της προγενέστερης γεωλατρείας από τον Δελφικό χώρο»[1] Πλησιάζουμε την αλήθεια, γιατί, η λύση είναι προφανής, αν ερμηνεύσουμε τα χαρακτηριστικά του θεού.Το όνομα προέρχεται από το ρήμα «απόλλυμι» «απολλύειν» και «απόλλειν», δηλ. «σκοτώνω», «καταστρέφω»! [2] Ο «Απολλύων» της Αποκάλυψης. «…ως και ο Απόλλων δοκεί τισίν εκ του απόλλειν δια το φοβερώτερον ονομάζεσθαι.» [3]Λίγοι το παραδέχονται σήμερα, γιατί χαλάει την ιδεώδη εικόνα ενός θεού που στην πραγματικότητα είναι εξολοθρευτής και προξενεί απώλειες... Στην αρχαιότητα, όμως, λίγοι το ερμήνευαν αλλιώς, και αυτοί από σεβασμό προς τον Φοίβο, όχι στην Αλήθεια. Πολλοί Έλληνες φοβόταν ακόμα και να προφέρουν το φριχτό όνομα του «αντιπροσωπευτικού» μας θεού…Λέει ο Πλάτωνας: «το ίδιο συμβαίνει, όπως είπα, και με τον Απόλλωνα, πολλοί φοβούνται το όνομα του θεού, σα να προμηνά κάτι κακό» «ως σημαίνον φθορά τινά». [4] Προτείνει άλλες εξηγήσεις, αρνούμενος την «χαλεπήν». (=καταστροφέας). Ο Πλατωνικός διάλογος για τα ονόματα των θεών τελειώνει με τη φράση του Σωκράτη: «δέδοικα περί αυτών διαλέγεσθαι»[5] (φοβάμαι να μιλάω γι’ αυτούς) Είναι δείγμα του είδους και της ποιότητας της Ελεύθερης Σκέψης του Χρυσού Αιώνα...Οι αρχαίοι σοφοί προσπάθησαν να εξανθρωπίσουν την αρχαία θρησκεία, δυστυχώς σε βάρος της Αλήθειας και της Επιστήμης που ήθελαν να υπηρετήσουν. Θα ευχόμουν, ειλικρινά, να το είχαν κατορθώσει. Ο Απόλλων ήταν το κεντρικό σημείο της εξιδανικευτικής αυτής τάσης.Ο Μαρσύας γδαρμένος από τον Απόλλωναα) Ο θανατηφόρος χαρακτήρας του θεού ως ερμηνεία του ονόματος.Μόλις γεννήθηκε, μωρό ακόμη, ο Απόλλων σκότωσε τον Πύθωνα και τον Τιτυό με τα βέλη του. Είναι ο θεός των επιδημιών, που εξαπολύει, πχ., στο Ελληνικό στρατόπεδο στην Τροία. Το ίδιο πίστεψαν οι Αθηναίοι κατά τη διάρκεια του Λοιμού στον Πελοποννησιακό πόλεμο.[6]Φυσικά, ο Απόλλων έγινε παράλληλα θεραπευτής, μια που του απευθύνονταν ικεσίες για απαλλαγή από τις ασθένειες που ο ίδιος έστελνε… Ένα επίθετο του θεού ήταν «Ούλιος»: «Ο Απόλλων. ήταν γιατρός,[7] σημαίνει δε και ολέθριος»[8]Υπάρχει άγαλμά του που απεικονίζει αυτή τη διπλή φύση του. Στο ένα χέρι κρατά βέλος –την αρώστεια- (όχι το συνηθισμένο τόξο) και στο άλλο ένα δοχείο με φάρμακο.Άλλωστε, η λέξη «ιός» αρχικά σήμαινε «βέλος». [9] Συνδέεται δηλαδή άμεσα με τον θεό. Οι Μύθοι όπου ρίχνει αρρώστιες στους αμαρτωλούς ή άπιστους, είναι πολλοί. Σκοτώνει αθέατος, σαν τα μικρόβια και τους ιούς, με τόξο, που είναι το έμβλημά του. [«Εκηβόλος»] Είναι ο καταστροφικός ήλιος που ξεραίνει τα πάντα. Η δράση του μπορεί να παραλληλιστεί με την φονική επίδραση των μικροοργανισμών, που δεν διαλέγουν τα θύματά τους.Ο Απόλλων είναι ηλιακή θεότητα. Μπορεί να είναι και νοσογόνος; Ναι, αν παραδεχτούμε την Αιγυπτιακή του καταγωγή. Εκεί, ο Ήλιος θεωρούνταν πως: «είναι καυτός και θανάσιμος. Έτσι απέδιδαν τις λοιμώδεις ασθένειες στον ήλιο».[10] «ο Ήλιος με ακράτητη και σκληρή φωτιά κατακαίει και ξεραίνει τα φυτρωμένα και βλαστάνοντα και το μεγαλύτερο μέρος της γης το κάνει παντελώς ακατοίκητο από τη φλόγωση και κυριαρχεί σε πολλά μέρη, και στη Σελήνη…»[11] «…ο ήλιος, ον λοιμωδών νοσημάτων φασίν αίτιον…» [12] Ο Ήλιος στην Ελλάδα δεν ήταν θεός του θανάτου. Αυτό δείχνει, άλλη μια φορά, πως ο Απόλλων δεν ήταν Ελληνικός θεός.Σύμφωνα με τον Αιγυπτιακό Μύθο, τον θεό «τον μεγάλωσε η Λητώ στα έλη που βρίσκονται στην περιοχή της Βούτου» [13] (στην Αίγυπτο) Το επίθετό του, «Τελμίσσιος», συνδέεται με την Τελμισσό, μια ιερή του πόλη, και με το τέλμα. Ο Απόλλων είχε το επίθετο «Ελείτας». «Ελείτας, ελείτης και ελειήτης» είναι ο «κατοικών, διαμένων, φυόμενος, αυξανόμενος εις τα έλη», επίθετο που επιβεβαιώνει τις νοσογόνες του ιδιότητες, αλλά και την εθνική του καταγωγή. Η λέξη «ελείη» σημαίνει «αγρία νόσος». Έλεια ήταν επίθετο και της Άρτεμης στην Κω.[14] Τα επίθετα συμβολίζουν την ελονοσία. Η λέξη «έλη»(η) σημαίνει θερμότητα του ήλιου ή αυγή, αλλά και «θερμασία»,[15] πυρετό! Αν ερμηνεύσουμε τα επίθετα ως παράγωγα του Σημιτικού «Ελ» = θεός, [16] (Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, ώ θεοί!) είναι ομόριζα με το «ήλιος». Επιστρέφουμε λοιπόν, στα θανατηφόρα ηλιακά χαρακτηριστικά που μόλις αναλύσαμε.Ο Φοίβος ήταν και θεός του Λιμού, της Πείνας: «…γιατί αυτή βρίσκεται μέσα στο Απολλώνιο, δίπλα στο θρόνο του Απόλλωνα, σαν ζωγραφισμένη αναπαράσταση της Πείνας» (Λιμός) «με μορφή γυναίκας…» [17]Ο Απόλλωνας και η Αρτεμη σκοτώνουν τα παιδιά της Νιόβης... Μόνο τους αμάρτημα, πως ήταν περισσότερα από τα παιδιά της μάνας τους, της Λητώς...Ο θεός είναι υπεύθυνος άμεσα ή έμμεσα, για το θάνατο πολλών αθώων πλασμάτων στη Μυθολογία, του Υάκινθου, της Δάφνης, του Μαρσύα, των μικρών παιδιών της Νιόβης, της Κορωνίδας, της Βολίνης, της Κασταλίας, της Χιόνης, της Θρύας, του Λευκάτα, του Κυπάρισσου, του Κινύρα, του Λεύκιππου, του Λίνου, κλπ. Μερικούς τους καθάρισε γιατί έλεγαν πως ήταν καλύτεροι… μουσικοί, αν και οι Δελφοί προστάτευαν τους ποιητές και τους μουσικούς, γιατί θεωρούταν υπηρέτες και όργανα των Μουσών. Σκότωσε και τον τοξότη Εύρυτο, γιατί τόλμησε να τον προκαλέσει σε.. αγώνα τοξοβολίας! (είναι το πνεύμα των… Ολυμπιακών αγώνων) Η αγαπημένη του προφήτισσα, η Σίβυλλα, σκοτώθηκε από το θεό, όπως είχε η ίδια προβλέψει! [18]Όπως οι αρρώστιες που στέλνει, είναι ανεξέλεγκτος. Δεν θέλει - ή δεν μπορεί- να επιλέξει τα θύματά του, που συχνά πεθαίνουν εξ αιτίας του χωρίς να το επιδιώξει, όπως η Δάφνη και ο Υάκινθος. Και η Άρτεμη σκότωσε άθελά της τον Κεγχρέα.[19] Είναι απεικονίσεις της εξάπλωσης μιας μολυσματικής νόσου.Απόλλων και Μαρσύας. Ο αντιπροσωπευτικός θεός της Ελλάδας είναι ντυμένος... γυναίκα Λίγοι τον συνάντησαν στην Μυθολογία και διέφυγαν αλώβητοι, όπως λίγοι ξεφεύγουν από μια επιδημία. Μόνο οι Ήρωες Ίδας και Ηρακλής μπόρεσαν να του ρίξουν μερικές ξανάστροφες και να επιζήσουν. Κατά αντιμετάθεση, είναι ο πατέρας του θεραπευτή Ασκληπιού. (ούτε αυτός επιβίωσε, φυσικά) Ο ένας χαλάει και ο άλλος φτιάχνει. Παρά την ομορφιά του, οι ερωμένες του τον απέφευγαν, απιστούσαν, ή απλά δεν τον ήθελαν!Ο Απόλλων και η Άρτεμη είναι και θεοί του αιφνίδιου θανάτου. [20] (ανακοπής, καρδιακού ή εγκεφαλικού επεισοδίου) Γι’ αυτό έχουν σαν όπλο το τόξο. Η ερμηνεία του ονόματος ως «καταστροφέας» ανταποκρίνεται και σε αυτό το γνώρισμα του θεού. «Μα σαν γεράσουν των θνητών οι φάρες, τότε ο Φοίβος θάρθει ο αργυροδόξαρος κι η Άρτεμη μαζί του και με πυκνές σαΐτες τους, θα τους γλυκοθανατώσουν»,[21] λέει η «Οδύσσεια». Ο Στράβων προσθέτει: «…σε αυτούς τους» [δυο] «θεούς αποδίδονται οι επιδημικές αρώστειες και οι αιφνίδιοι θάνατοι». Και το όνομα «Άρτεμις» μπορεί να σημαίνει «φόνισσα».[22] «γιατί ο Δίας σε έβαλε σα λιοντάρι για τις γυναίκες, και σε άφησε να σκοτώνεις όποια θέλεις» λέει η Ήρα στην Άρτεμη.[23] «Ότι δε τη Αρτέμιδι, τουτέστι τη σελήνη, τους αιφνιδίους θανάτους των γυναικών ανατίθησιν η Ελληνική δόξα» (πίστη) «δήλον εστίν. Ως περ ο Απόλλων ήλιος αίτιος λέγεται του αίφνης θνήσκειν τους άνδρας…».[24] Οι αρχαιότερες αναπαραστάσεις του Απόλλωνα είναι ένοπλες.[25] Αυτό τον ταυτίζει με τον Χάρο των Νεοελληνικών τραγουδιών, που έχει και ηλιακά χαρακτηριστικά, [=«έχει του ήλιου τα μαλλιά της αστραπής τα μάτια» στα Δημοτικά τραγούδια] και είναι επίσης πνεύμα του αιφνίδιου θανάτου, κυρίως. Θανατηφόρο, επίσης, είναι το εβραϊκό αντίστοιχο του Απόλλωνα, ο Προφήτης Ηλίας, καίγοντας μονίμως τους αντιπάλους του με «πυρ εξ ουρανού».Στο ναό της Αρτέμιδος Αριστοβούλης, στην Αθήνα, αφιέρωναν τα πτώματα των εκτελεσμένων, καθώς και τα ιμάτια και τους βρόγχους των κρεμασμένων…[26] Στην Ιωνική γιορτή των «Θαργηλίων», που ήταν τα γενέθλια του Απόλλωνα και της Άρτεμης, φαίνεται πως αρχικά θυσιάζονταν δυο άνθρωποι, που τους λέγανε «φαρμακούς».[27] Στη λατρεία της «Ορθίας Αρτέμιδος» στη Σπάρτη, οι έφηβοι μαστιγώνονταν μέχρι να βαφτεί ο βωμός με αίμα, σε αντικατάσταση παλιότερης θυσίας ανθρώπου. Οι ανθρωποθυσίες που απαιτούσε αυτή η τρομερή παρθένος, ξεπερνούσαν την όρεξη κάθε άλλου Ολύμπιου. Στον Απόλλωνα θυσίαζαν άνθρωπο και στο βράχο του Λευκάτα, στη Λευκάδα.[28]Οι Δελφοί, ακολουθώντας το υπόδειγμα του θεού τους, εκτέλεσαν τον Αίσωπο, χωρίς δίκη. «Δελφοίς γαρ συνέβη το δαιμόνιον οργισθήναι, αδίκως ανελούσιν Αίσωπον»…[29] (Γιατί στους Δελφούς συνέβη να οργιστεί το Δαιμόνιο και έτσι σκότωσαν άδικα τον Αίσωπο)«Λένε λοιπόν ότι ο Απόλλωνας τυραννικός πολύ θα γίνει, και σκληρά θα διαφεντεύει τους αθάνατους και τους θνητούς πάνω στη ζωοδότρα γη» [30]Η λατρεία του επιβλήθηκε με τον φόβο που ενέπνεε.«και οι θεοί στου Δία το παλάτι τον τρέμουν σαν τοξεύει και σηκώνονται όταν ζυγώνει όλοι από τις θέσεις τους όταν τα λαμπρά του τόξα τεντώνει» [31]«Πρώτο στην κακία»[32] τον χαρακτηρίζει ο Αχιλλέας. Συνεπώς, το «Απολλύων», (καταστροφέας) είναι η πραγματική ερμηνεία του «Απόλλων».Η καταπιεστική φύση του Ώρου - Απόλλωναβ) Τα ιερά ζώα του θεού ως σύμβολα του ονόματός τουΗ μετάφραση Καζαντζάκη - ΚακριδήΔυο μολυσματικά ζώα, το ποντίκι [33] (Απόλλων Σμινθεύς) και η μύγα, ήταν ιερά ζώα του θεού. Για το πρώτο θα μιλήσουμε αργότερα, γιατί αποτελούσε ιερό ζώο (Τοτέμ) της Τροίας, της αγαπημένης του πόλης, και της Κιβωτού της Διαθήκης των Εβραίων. (κεφ. «Εβραϊκά χαρακτηριστικά») Ήταν ιερό του ζώο και στην Αίγυπτο, και θάβονταν κοντά στο ναό του.[34] Οι Καζαντζάκης – Κακριδής μεταφράζουν το Σμινθεύς ως «Ποντικοδαίμονας».Για τις μύγες θυσίαζαν ένα βόδι πάνω σε ένα βράχο που τον έλεγαν «Μυίαγρο» μπροστά στο ναό του Απόλλωνα στο Άκτιο, πριν θυσιάσουν στο θεό. Μετά από αυτό λέγανε, έφευγαν. [35] Οι μύγες ονομάζονταν και έλειοι, «εν ρητορικώ λεξικώ φέρεται ως είδος τι μυιών…» /…/ «ίσως δε απλώς ούτω καλεί τας εν τοις έλεσι…» [36] Η λέξη ήταν ταυτόχρονα επίθετο του Απόλλωνα και της Άρτεμης, και εκτός από την ετυμολογία από το έλος, ισχύει και αυτή από το Σημιτικό Έλ, θεός…Ο Απόλλωνας με τον σμίνθο (ποντίκι) στα πόδια τουΗ μύγα ανήκε στο πάνθεον του Φιλισταϊκού και Φοινικικού θεού Βαάλ, «εν τω Βαάλ μυία θεός Ακκαρών» [37] από όπου διαδόθηκε στην Ελλάδα η Απολλώνια λατρεία για πρώτη φορά μέσω του Κάδμου. Οι Φιλισταίοι ήταν, φυσικά, Κρητικοί. Υπήρχε και γυναικείο όνομα, Μυία (Μύγα) Ονομάζονταν έτσι δυο ποιήτριες και η κόρη του Πυθαγόρα.[38] Υπήρχε Ήρωας Μυίαγρος, που έδιωχνε τις μύγες, και αντικαταστάθηκε αλλού από τον Απόλλωνα. (το όνομά του δόθηκε στο βράχο που αναφέραμε) Υπήρχε και Ζευς «απόμυιος» με την ίδια ευθύνη. Θα αφιερωθεί ειδικό κεφάλαιο για τα συμπαθή αυτά έντομα…Ο Απόλλων και το κοράκι του... Σα να μη φτάνει αυτό,ο "αντιπροσωπευτικός θεός της Ελλάδας" είναι ντυμένος γυναίκα...
Το Κοράκι, ένας δαιμόνιος πτωματοφάγος, ήταν ιερό ζώο του θεού.[39] (και του προφήτη Ηλία, που είναι το Εβραϊκό του αντίστοιχο) Ακολουθούν οι Γύπες και οι Κουρούνες. [40] Οι Λύκοι, επίσης, που μεταδίδουν λύσσα στα τσοπανόσκυλα και εμμέσως στον άνθρωπο, και τρώνε πτώματα, ήταν ιεροί του θεού. [«Λύκιος»] Τα ζώα που αναφέρθηκαν είναι προάγγελοι, ή/και φορείς, ή/και κερδισμένοι των επιδημιών. Άλλα ζώα των ελών, ο Κύκνος και ο Ερωδιός,[41] και το ιερό του ζώο στην Αίγυπτο, το Γεράκι,[42] ήταν παρόντα στη λατρεία του. Οι Αιγύπτιοι έθαβαν ευλαβικά… ποντίκια και γεράκια στην ιερή περιοχή της Βούτου, όπου γεννήθηκε ο Απόλλων-Ώρος και υπήρχε και ναός του.[43] Το έντομο Μάντις δεν θέλει και μεγάλη ερμηνεία: «ακρίς δυσκίνητος, ης τινές προσέχοντες ταις κινήσεσιν μαντεύονται»[44]Το κοράκι, ο λύκος, ο αετός και η όρκα, είναι ακόμη και σήμερα τα ιερά ζώα των «Υπερβόρειων» Εσκιμώων που θεωρήθηκαν από τους προγόνους μας ως πιστοί του θεού! Οι νοτιότεροι από αυτούς διασώζουν ακόμα και το έθιμο της «Αμφικτιονίας», που συνέρχεται σε μια καλύβα στολισμένη με κλαδιά, όπως ήταν ο πρώτος ναός στους Δελφούς! [45] Το δελφίνι, συγγενής της όρκας, και ο αετός, ήταν παρόντα στη λατρεία του θεού και στην Ελλάδα, με τον μύθο του «οφθαλμού της γης», και το επίθετο «Δελφίνιος». Ο θεός είχε μεταμορφωθεί σε αυτό για να ιδρύσει τους Δελφούς, καθοδηγώντας ένα Κρητικό καράβι εκεί..γ) Ξένο ή Ελληνικό;Διαπιστώσαμε πως πολλοί φοβόταν να πουν το όνομα του Απόλλωνα, γιατί το θεωρούσαν προσβλητικό για τον θεό. Η εκδοχή πως το αρχικό του όνομα ήταν Απόλλων = καταστροφέας πρέπει να απορριφθεί. Πως είναι δυνατό να δόθηκε ένα αρνητικό όνομα σε ένα θεό, όσο καταστροφικός και να ήταν; Ο Άρης και ο Άδης έπρεπε να προηγούνται. Υπήρχαν πολλοί «μισητοί»[46] θεοί που δεν υβρίζονταν μέσω του ονόματός τους, αλλά από τα επίθετά τους (βροτολοιγός κλπ). Μόνο κακοποιές κατώτερες θεότητες είχαν αρνητικά ονόματα (Έρις, Φόβος, Δείμος, κλπ) και όχι όλες. Για παράδειγμα οι «Αλιτήριοι», οι εκδικητικοί δαίμονες. Το όνομά τους προέρχεται από το «Άλωσις» και σημαίνει «πορθητές», «νικητές». Η λέξη έγινε βρισιά λόγω της δράσης τους. Ο μόνος τρόπος να δικαιολογηθεί το αρνητικό όνομα του Απόλλωνα, είναι η ξένη του προέλευση.Οι Έλληνες έδιναν δική τους χροιά και ετυμολογία στα ξένα ονόματα. (Ανάχαρσις, Άβαδις, Ατέας, κλπ.) Το πραγματικό όνομα του Κύρου, πχ, ήταν Κούρους, του Βαλτασάρ, Μπελσαρουσούρ, του Καμβύση, Καμπούτζιγια, του Δαρείου, Νταραγιαβάους, κλπ.[47] Ο Ασσύριος βασιλιάς Ασουρμπανιπάλ, έγινε επίθετο της Ελληνικής γλώσσας ως «σαρδανάπαλος» = ηδυπαθής, διεστραμμένος. Υπήρχε και «Διόνυσος ο Σαρδανάπαλος». Έχει διασωθεί άγαλμα του θεού με αυτή την επιγραφή. Ακραίο παράδειγμα Ελληνοποίησης ξενικού ονόματος, είναι ο Ινδικός ποταμός «Ύπαρχος», που σημαίνει «αυτός που φέρνει τα καλά»! «όνομα δε τω ποταμώ Ινδιστί μεν Ύπαρχος, Ελληνιστί δε φέρων πάντα τα αγαθά» [48] Η Ελληνικότατη (ακουστικά) λέξη Ύπαρχος, είναι… Ινδικό τοπωνύμιο, με τελείως διαφορετικό νόημα! Τίποτα δεν είναι σίγουρο, λοιπόν. Το «Απόλλων», όπως και το «Ύπαρχος», μπορεί να σημαίνουν οτιδήποτε, όσο κι αν φαίνονται να είναι Ελληνικές λέξεις.Το Χιττιτικό - Τρωικό όνομα του Απόλλωνα, «Απαλιούνας», διαβάστηκε σε Χιττιτικές επιγραφές, που τον αναφέρουν ως θεό – προστάτη της Τροίας. (δες κεφ. Ασιατική καταγωγή) Μεταφέρθηκε στην Ελλάδα, ή είναι παραφθορά Ελληνικού ονόματος; Η ίδια απορία υπάρχει και για το «Αλαξάντου» - Αλέξανδρος, το όνομα του Πάρη. Λέγανε πως στην Θεσσαλία, ο Τρώας Αλέξανδρος (από το Αλ= θεϊκός) πήρε το όνομα Πάρης…[49] Αυτό αποδείχνει πως το Τρωικό όνομα Αλαξάντου (οι Έλληνες το μετέτρεψαν σε Αλέξανδρος) που βρέθηκε στα Χιττιτικά αρχεία,[50] δεν είναι Ελληνικό… Αν ήταν, γιατί το άλλαξαν οι Θεσσαλοί;Επειδή η ετυμολογία «Απολλύων» είναι αναμφισβήτητη, πρέπει να την αποδώσουμε στο ομόηχο της με το Τρωικό όνομα του θεού. (Απαλιούνας). Η πραγματική ερμηνεία του «Απαλιούνας» είναι άγνωστη. Συμπτωματικά, το ξένο αυτό όνομα ταίριαζε ηχητικά με ένα από τα χαρακτηριστικά του θεού στα Ελληνικά, την καταστροφικότητα και την εκδικητικότητα. Έτσι επικράτησε η αρνητική ονομασία στην Ελλάδα. Εκτός αν υποθέσουμε πως ο Απόλλων ήταν αρχικά μια από αυτές τις καταστροφικές κατώτερες θεότητες, που αναβαθμίστηκε.Άλλη εκδοχή είναι πως το όνομα υιοθετήθηκε από τις απώλειες που προξένησε ο θεός στον Ελληνικό στρατό. Αυτό δεν εξηγεί γιατί οι Τρώες του έδιναν αυτό το όνομα πριν τα Τρωικά. Το άλλαξαν για να γιορτάσουν τις νίκες τους; Απίθανο. Θα μπορούσε το πολύ να γίνει επίθετο του θεού, όπως τα Ελείτας, Ακερσεκόμης, Φοίβος, κλπ. Αφού ήταν ο μεγάλος και αγαπημένος θεός της Τροίας, δεν μπορούσε να ονομαστεί «καταστροφέας» εκεί. Άρα, το όνομα δεν είναι Ελληνικό.Απόλλωνα («Άπλου») αποκαλούσαν το θεό και οι Τυρρηνοί, [51] ενώ τα ονόματα των κύριων θεοτήτων τους (Τίνια, Ούνι, Μινέρβα) δεν ήταν Ελληνικά, καθώς και τα περισσότερα άλλα. (Βερτούμνος, Σέθλανς, Φούλφλουνς, Τούρμς, Τούραν, Μάρις, Νέθουνς, Άνι, Σέλβανς, Σάρτρες) Ούτε και το «Απόλλων» ήταν.Τα Δελφικά αποφθέγματαΠολλοί πιστεύουν πως τα περίφημα Δελφικά αποφθέγματα, (Εντολές, Παροιμίες, κλπ.) είναι χρησμοί που Απόλλωνα. Αποτελεί κομμάτι της προπαγάνδας που θέλει τον θεό να προωθεί τον πολιτισμό. Είναι οι φιλόσοφοι (οι Επτά Σοφοί που ήταν… πέντε!) που αφιέρωσαν στο Μαντείο αυτά τα αποφθέγματα, ώστε να τα διαβάζουν οι πιστοί που προσέρχονταν, και να σωφρονίζονται.«Μηδέν άγαν», «Γνώθι σ’ αυτόν», «Σοφίαν Ζήλου», «Χρόνου φείδου», «Κακίαν μίσει», «Ομόνοιαν δίωκε», «Γλώττης άρχε», «Θεούς σέβου», «Γονείς σέβου», «Πλούτω απίστει», κλπ.Ήταν μια ευκαιρία να διαδώσουν έναν τρόπο σκέψης και ζωής που σήμερα μας φαίνεται αυτονόητος, αν και παραμένει ανεφάρμοστος… Το ίδιο σχόλιο μπορούμε να κάνουμε και για τις Δέκα Εντολές. Αναρωτιόμαστε τι είδους σοφοί και πολιτισμένοι λαοί έπρεπε –και πρέπει- να διδαχτούν αυτές τις απλές ηθικές αρχές …Απολλώνια λογικήΕπί καλών αναθημάτωναισχίστας αναγιγνώσκωνεπιγραφάς…(Διαβάζεις αισχρές επιγραφέςσε ωραία αφιερώματα…)ΠλούταρχοςΚατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, οι ιερείς του Απόλλωνα διέταξαν να εξαγνιστεί (!) η Δήλος με απομάκρυνση των από παλιά θαμμένων νεκρών από το νησί. Απαγόρευσαν μάλιστα τη γέννηση και το θάνατο πάνω του.[52] Το ίδιο ίσχυε και στα ιερά του Ασκληπιού,[53] παρακλάδι της Απολλώνιας λατρείας. Φαντάσου, ιατρείο όπου απαγορεύεται να… πεθάνεις και να γεννήσεις, ως πρότυπο για τα σύγχρονα νοσοκομεία! Η Ιατρική θα χρειαστεί χιλιετίες για να ξαναφτάσει σε αυτό το επίπεδο. Το Απολλώνιο πνεύμα στην καλύτερή του στιγμή…Τα ιερά πουλιά του θεού, οι κόρακες, ήταν αρχικά άσπροι. Ο θεός τους έκανε μαύρους από τα νεύρα του, γιατί του αποκάλυψαν πως τον κεράτωσε η Κορωνίδα.[54] Αυτή ήταν η ανταμοιβή που έδινε στους πιστούς του…Ο θεός στέλνει λύκους που έτρωγαν τους δούλους και τα υποζύγια των Ελλήνων στην Τροία. Ο σοφός Παλαμήδης, ο εφευρέτης της γραφής σύμφωνα με ορισμένους Μύθους, είπε πως οι λύκοι ήταν προειδοποίηση λοιμού, δηλαδή φιλάνθρωπη πράξη του Απόλλωνα! Όταν ο Οδυσσέας προτείνει να κυνηγήσουν τα αγρίμια, ο Παλαμήδης αρνείται, προτείνοντας πως το καλύτερο είναι να προσευχηθούν στο Φοίβο, και να προετοιμαστούν για την επερχόμενη επιδημία. [55] Αυτό είναι το Απολλώνιο πνεύμα, που δεν απέχει καθόλου από τον αποκαλούμενο «Μεσαιωνικό» σκοταδισμό, ή καλύτερα, από την Ανατολίτικη μοιρολατρία.Σώζεται και ο μύθος του Αργείου Κόροιβου, που για να γλυτώσει από τις συμφορές που έστελνε ο Απόλλωνας, διατάχθηκε από τους Δελφούς να χτίσει ναό του Απόλλωνα όπου έπεφτε ο τρίποδας που του δώσανε. [56] Μ’ άλλα λόγια, η λατρεία του θεού καθιερώνονταν με τρομοκρατία. Παρόμοια συμπεριφορά έχει και ο Γιαχωβάς, ο εκδικητικός θεός των Εβραίων.«Του αρέσουν τα δώρα του Φοίβου σας, [=φιλόδωρος] αλλά δεν είναι φιλάνθρωπος. Πρόδωσε τον φίλο του τον Κροίσο, και αφού του πήρε την αμοιβή, (γιατί του αρέσουν τα λοξά [57] [=φιλόλοξος]) ανέβασε τον Κροίσο στην πυρά μέσω» (του χρησμού) «του ποταμού Άλυ» … «Αχάριστος είναι αυτός που προσκυνάς, παίρνει την αμοιβή και παρά το χρυσάφι πάλι ψέματα λέει» [58]Είναι και δειλός. Κοτζάμ θεός, καταδέχεται να χτυπήσει πισώπλατα τον Πάτροκλο.Φοβάται να αντιμετωπίσει στα ίσια και τον Διομήδη, και φωνάζει τον Άρη για προστασία…[59]Η εξαπάτηση είναι η ίδια η φύση του Απόλλωνα. Παραπλανά τον Αχιλλέα, απομακρύνοντας τον με κόλπα από τα τείχη της Τροίας.Γλιτώνοντας τον Αινεία από τα χέρια του Διομήδη, στην Ιλιάδα, κατασκευάζει ένα… αντίγραφο του Τρώα, που γύρω του αρχίζουν να σκοτώνονται οι αντίπαλοι.[60]Μήπως ο Αινείας είναι ο αγαπημένος του; Μπα… Η απάνθρωπη και απατηλή στάση του Φοίβου φανερώνεται στην μονομαχία Αινεία - Αχιλλέα.[61] Ενώ ο θεός είναι σύμμαχος των Τρώων, έχει ήδη συμπαρασταθεί στον Αινεία, και παρ’ όλο που οι θεοί αποφάσισαν πως ο Αινείας πρέπει να επιζήσει για να εκπληρώσει την μοίρα του, ο Φοίβος δεν μπορεί να πάψει να εξαπατά. Είναι η φύση του. Ενώ ο Τρώας κρύβεται μπρός στον ακαταμάχητο Έλληνα Ήρωα, πείθεται, λοιπόν, να χτυπηθεί με τον Αχιλλέα, «πειθόμενος μύθοισιν Απόλλωνος»[62] (πιστεύοντας τα παραμύθια του Απόλλωνα) αν και ο θεός γνωρίζει πως ο Τρώας έτσι θα σκοτωθεί σίγουρα! Ούτε και του συμπαραστέκεται. Τον παρατά, φυσικά, έρμαιο στα χέρια του Αχιλλέα… Την σωτηρία του Αινεία, αναλαμβάνουν οι…. φιλέλληνες θεοί, η Ήρα και ο Ποσειδών!Ο Απόλλωνας, ο καταστροφέας, ο Ποντικοδαίμονας,δεν πιάνεται φίλος, γιατί, όπως είπαμε, είναι σαν μια μεταδοτική ασθένεια που μολύνει αδιάκριτα…Στην Τέμεσσα της Ιταλίας, το πνεύμα ενός ναύτη του Οδυσσέα σκότωνε νέους και νέες. Οι κάτοικοι είπαν να εγκαταλείψουν την πόλη. Το Μαντείο των Δελφών τους διέταξε να χτίσουν ναό στο κακό πνεύμα., και να του παραδίδουν μια νέα τον χρόνο Ο Ολυμπιονίκης Εύθυμος, όμως, επιτέθηκε στο κακό πνεύμα, και το έδιωξε από την πόλη.[63] Οι Δελφοί διέταζαν λοιπόν, υποταγή σε κάθε κακοποιό πνεύμα, και όχι αγώνα εναντίον του. Ανάλογα παραδείγματα, όπου η «πάτρια θρησκεία» μας διέταζε προσφορές ανθρώπινων ζωών σε τέρατα ή πνεύματα, που τελικά αντιμετωπίστηκαν και νικήθηκαν από Ήρωες, κατά παράβαση των χρησμών, αφθονούν.Ιδού και άλλο μάθημα Ηθικής από την Πυθία. Το 496 πΧ ο πυγμάχος Κλεομήδης από την Αστυπάλαια, σκότωσε τον αντίπαλό του πάνω στον αγώνα. Έτσι, οι Ελλανοδίκες δεν τον αναγνώρισαν σαν Ολυμπιονίκη. Ο Κλεομήδης έγινε έξαλλος, γύρισε στο νησί του και γκρέμισε το σχολείο σκοτώνοντας εξήντα μαθητές που ήταν μέσα. Οι κάτοικοι τον κυνήγησαν, και αυτός κατέφυγε στο ναό της Αθηνάς, από όπου εξαφανίστηκε ενώ οι διώκτες του τον είχαν περικυκλώσει. Οι Αστροπαλιώτες, παραξενεμένοι, ρώτησαν το Μαντείο. Οι Δελφοί απεφάνθησαν πως ο φονιάς και παιδοκτόνος Κλεομήδης είναι ο τελευταίος… Ήρωας που έπρεπε να τιμηθεί από την πατρίδα του.[64] Ουδέν σχόλιον.Ένα παιδάκι παίζοντας, μάζεψε από το χώμα ένα πέταλο, που έπεσε από το στεφάνι της Άρτεμης, στους Δελφούς. Οι δικαστές άπλωσαν μπροστά στο νήπιο, διάφορα παιχνίδια και το χρυσό πέταλο και περίμεναν να δουν τι θα πρωτοαγγίξει. Ξανάπιασε το χρυσό πέταλο. Φανερό πως ήταν ιερόσυλος. Έπρεπε να εφαρμοστεί ο δελφικός νόμος που προέβλεπε θάνατο στους Ιερόσυλους. Και το παιδάκι θανατώθηκε…[65]Ο Απόλλων εμφανίστηκε στον Θεσσαλό Αράτιο, και του είπε να προσέξει, μπας και οι εχθροί του κάνουν μια μεγαλύτερη προσφορά από αυτόν, και κερδίσουν έτσι την εύνοιά του. (Πάντα με το μέρος του Δικαίου, ο Φοίβος!) Τότε ο Αράτιος έταξε να του θυσιάσει εκατό άντρες! Στη συνέχεια, αφού νίκησε, ακύρωσε την υπόσχεση, «δια το μη ιεροπρεπή είναι». Ο μόνος που δεν είχε πρόβλημα με την ανθρωποθυσία ήταν ο Απόλλων. Μάλιστα, η ιστορία κατέληξε στο να θεωρούνται οι Θεσσαλοί… απατεώνες, και να μείνει η έκφραση: «Θετταλών σόφισμα».[66]Ένα άλλο παράδειγμα της σκληρότητας του θεού είναι το «Δήλιον πρόβλημα». Για να σταματήσει μια επιδημία, ο Απόλλων ζήτησε να διπλασιαστεί ο κυβικός βωμός του, ένα δύσκολο μαθηματικό πρόβλημα. [67] Οι πιστοί, αρχικά, προσθέσανε άλλο τόσο πάνω στο βωμό καταστρατηγώντας το κυβικό σχήμα, και η επιδημία δεν σταμάτησε. Φυσικά ο «θεός» δεν μπορούσε να πάψει το θανατικό, αλλά οι ιερείς του τον δικαιολόγησαν με το ότι ήθελε να σπρώξει τους Έλληνες να… ασχοληθούν με τα μαθηματικά!Επίσης, οι διφορούμενοι χρησμοί δικαιολογούταν σαν προσπάθεια να υποχρεωθούν οι πιστοί να ενδιαφερθούν για τη… διαλεκτική κι τη Φιλοσοφία! [68] Τα γράφει ο Απολλώνιος ιερέας Πλούταρχος, αλλά και ο Αθήναιος. Από τις παπαδίστικες δικαιολογίες προέκυψε πως ο Απόλλων προωθούσε την επιστήμη και τη φιλοσοφία. Έτσι γεννιέται ο πολιτισμός, που για την αρχαιότητα ήταν θέμα… επιβίωσης, με αυτόν που βρήκαν να τον… προστατεύει, σκοτώνοντας… μουσικούς. Ο άλλος προστάτης του πολιτισμού ήταν ο Ερμής, που ταυτόχρονα ήταν και θεός των… κλεφτών και των απατεώνων. Μας έμειναν οι Μούσες, που ήταν αργυρώνητες αυλητρίδες από τη Μυσία…«Τελικά, τους πήγαν [τους φιλόσοφους] στα δικαστήρια και τους έδωσαν να πιούν κώνειο» [69]Πάνω στο μνήμα του Ησίοδου γράφτηκε η εξής ελεγεία από τον ποιητή Χερσία:«…πλείστον εν Ελλάδι κύδος ορείται ανδρών κρινομένων εν βασάνω σοφίης…»[70] «…Θα είχε περισσότερη δόξα στην Ελλάδα, αν οι άνθρωποι κρίνονταν με βάση τη σοφία τους…»Κάτι σάπιο υπήρχε στο βασίλειο της Δανιμαρκίας…Ο λεγόμενος αντιπροσωπευτικός θεός της Ελλάδας,«το τελειότερο έργο της μυθοπλαστικής φαντασίας των Ελλήνων» ονομάζεται και είναι… καταστροφέας, ακόμα και προωθώντας τον… πολιτισμό! Από υποκριτικό θαυμασμό της αρχαιότητας οι μελετητές αποδίδουν γνήσια Ελληνικότητα σε έναν «υιό της απωλείας» … Ο Απόλλων υπήρξε ο θρησκευτικός καταστροφέας της Ελλάδας, το μοιραίο τελευταίο της απόκτημα. Το όνομά του είναι προφητικό.Αν ο Απόλλωνας συμβολίζει το φως της Λογικής και των Τεχνών, πως μπορεί να ταιριάξει με το σκοτεινό άντρο της Πυθίας και τους μυστηριακούς καπνούς, από όπου έβγαιναν δυσερμήνευτοι χρησμοί; Από πότε η Μαντεία συγκατοικεί με την λογική και την ελεύθερη σκέψη; Με την θεολογική αναγκαιότητα να δίνονται διφορούμενοι χρησμοί συμφωνεί απόλυτα και ο… χριστιανός Κλήμης Αλεξανδρείας! [71] (είχατε αμφιβάλλει ποτέ;) Οι γυναίκες που επιλέγονταν για Πυθίες ήταν όσο το δυνατόν αμόρφωτες. Το «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» δεν θεωρείται κληρονομιά του Ελληνικού πολιτισμού! (Εμένα μου λες) Και αν αυτό είναι το φωτεινό Απολλώνιο Πνεύμα, τότε ποια διαφορά έχει με το Διονυσιακό; (και το μεσαιωνικό;) Σύντομα θα δούμε την συνάφεια Εβραϊκού και Απολλώνιου Φωτός.Αν θεωρήσουμε πως οι ιεροί τζίτζικες έκφραζαν το Απολλώνιο Μουσικό ιδεώδες, όπως λένε οι Μύθοι, τότε η αρχαία Ελληνική μουσική δεν μπορεί να απείχε πολύ από την κακοφωνία αυτών των εντόμων. Όταν έσπασε η χορδή ενός μουσικού στους Δελφούς, πήδηξε ένας τζίτζικας πάνω στη λύρα, και συνόδεψε το κομμάτι. Χαθήκαν τα αηδόνια και οι καρδερίνες; Τι περιμένεις από ένα θεό της… Μουσικής που προτιμούσε… κοράκια, γύπες και κουρούνες για συνοδούς του!«Σου έχω και άλλο μύθο και τραγούδι, αδελφάκι με αυτούς, να διηγηθώ. Του Εύνομου του Λοκρού και του Δελφικού Τζίτζικα. Ελληνικό πανηγύρι [:πανήγυρις, λαοσύναξη] γίνονταν στην Πυθώ [Δελφούς]»… «Γίνονταν [μουσικός] αγώνας, και κιθάριζε ο Εύνομος την ώρα του καύσωνα, οπότε τα τζιτζίκια τραγούδαγαν κάτω από τα φύλλα ζεσταμένα από τον ήλιο.»…«Σπάει η χορδή του Λοκρού. Πετάει ο τζίτζικας πάνω στον ζυγό. [της κιθάρας] Τερέτιζε πάνω στην κιθάρα σα να ήταν κλαρί. Και ο μουσικός, προσαρμόζοντας το σκοπό με το τραγούδι του τζίτζικα, αναπλήρωσε τη χορδή που έλλειπε. Συνεπώς, οδηγός του τραγουδιού του Ευνόμου έγινε το τζιτζίκι, όπως θέλει ο μύθος, και ο Εύνομος αφιέρωσε [άγαλμα] χάλκινο τον συναγωνιστή του Λοκρού και την ίδια την κιθάρα στους Δελφούς. Αυτός, [ο τζίτζικας] μια που πήγε μόνος του και τραγούδησε μόνος του, πίστεψαν οι Έλληνες πως ήταν μουσικός ερμηνευτής. Πως λοιπόν, πιστεύετε σε κενούς μύθους και απολαμβάνετε τη μουσική σα να είστε ζώα;»[72]Και ο ποιητής Πρατίνας έγραφε: «Λάκων ο τέττιξ (τζιτζίκι) εύτυκος εις χορόν»[73]Το μουσικό αυτί των αρχαίων Ελλήνων ήταν λίγο βάναυσο… Στην Οδύσσεια διαβάζουμε πως το τραγούδι του αηδονιού είναι… θλιβερό.[74] (ενώ του τζίτζικα, έ; καμιά σύγκριση!) Υπήρχε και Μύθος, πως η Αηδών σκότωσε το παιδί της κατά λάθος και οι θεοί την έκαναν πουλί για να… θρηνεί με όλη της την άνεση.Ο Απόλλων πρέπει να σκότωνε με την μουσική του πιο γρήγορα παρά με τους… ιούς. Μουσική παιδεία να σου πετύχει….Απόλλων και Πύθων. Παλιά και νέα Μαντεία.Ο Απόλλων είχε αντιμετωπίσει και σκοτώσει τον Πύθωνα για να στήσει το Μαντείο του. Με τα λάφυρα της μάχης των Πλαταιών, οι ενωμένοι Έλληνες έκαναν τρία αφιερώματα στους θεούς: Στο Δία και τον Ποσειδώνα από ένα άγαλμα τους, και στον Απόλλωνα τρεις… Πύθωνες που σήκωναν το μαντικό Τρίποδα.Οι πρόγονοι μας είχαν αρωστημένη αίσθηση του χιούμορ, ή τα πράγματα ήταν πολύ σοβαρά;Τα φίδια στην αρχαία Ελλάδα δεν ήταν σύμβολα του Κακού, όπως στον Ιουδαϊσμό, αλλά σύμβολα Σοφίας, (Αθηνά) κάτοχοι των μυστικών της Γης, ιαματικά ζώα (Ασκληπιός) και φύλακες Ιερών Τόπων. Την Ακρόπολη, πχ, φύλαγε ένα φίδι, που ήταν ενσάρκωση του Εριχθόνιου, ενός μυθολογικού Αθηναίου βασιλιά.[75] Οι σημαντικότερες μορφές της Ελληνικής αρχαιότητας, με πρώτο το Μεγαλέξαντρο, ισχυρίζονταν πως κατάγονταν από θεούς μεταμορφωμένους σε φίδια.[76] Τα επιφανέστερα γένη των Αθηνών έλεγαν πως κατάγονταν από τον Κέκροπα και τον Ερεχθέα, που ήταν «διφυείς», φίδια από τη μέση και κάτω. Η λέξη «Άργος» σημαίνει (και) φίδι.[77] Αργείοι, (εθνικό όνομα στον Όμηρο) σημαίνει «πατριώτες» και «φυλή του Δράκου». (άργος = γη = πατρίδα, αργάς = παιδί της γης = δράκων = φίδι) Στην Ελλάδα, τα φίδια ήταν μεν επίφοβα, αλλά και ιερά. Ήταν «Παιδιά της Γης», δηλαδή «Αυτόχθονες», (χθων = γη) με άλλα λόγια αδέλφια των Ελλήνων, που και αυτοί πίστευαν πως βγήκαν από τη Γη.Ανάλογη ιερότητα είχαν τα άλλα «παιδιά της Γης», οι σαύρες, τα μερμήγκια, (που ήταν πρόγονοι των Μυρμιδόνων γιατί μεταμορφώθηκαν σε ανθρώπους με προσευχή του Αιακού, ή σε άλλη παραλλαγή, ο Δίας μεταμορφωμένος σε Μέρμηγκα γονιμοποίησε την Ευρυμέδουσα) κάθε είδος εντόμων και σκουληκιών, προφητικών ζωυφίων των οποίων τη γλώσσα καταλάβαινε ο μάντης Μελάμπους, και οι τζίτζικες, αδελφοί των Αθηναίων, που αυτοαποκαλούνταν τεττιγοφόροι. Τους ειρωνεύονταν κι όλας, επειδή τερέτιζαν όλο το χρόνο και όχι μόνο το καλοκαίρι σαν τα αδέλφια τους. Στους Δελφούς υπήρχε αφιερωμένος και χάλκινος τζίτζικας.[78] Ήθη και έθιμα…Αν το καλοσκεφτούμε, όμως, αυτά είναι πολύ πιο βαθιά σα νόημα από το να πίστευαν πως έπεσαν από τον ουρανό, πχ. Το να λες πως είσαι παιδί της Γης, πραγματικός Αργείος (ένα από τα νοήματα της λέξης) είναι, τελικά, αυτογνωσία…Τα φίδια έπαιζαν βασικό ρόλο στην μαντική τέχνη. Στο μαντείο του Τροφωνίου τα φίδια ήταν ιερά. Ο Παυσανίας υποθέτει πως ο Τροφώνιος απεικονίζονταν περίπου σαν τον Ασκληπιό, με φίδια τυλιγμένα στο ραβδί του. Ο πιστός που ήθελε να μπει σε αυτό το Μαντείο έπρεπε να κρατά στα χέρια του τροφές, γιατί αμέσως τον περικύκλωναν ήμερα ερπετά που περίμεναν μεζέ, σαν σκυλάκια.Στην Δωδώνη, το Μαντείο του Δία, υπάρχουν πολλά αρχαιολογικά δείγματα φιδολατρίας, πράγμα φυσικό, μια που ο θεός μεταμορφώνονταν σε φίδι.Ο μεγάλος Μάντης της Μυθολογίας, ο Μελάμπους, απόκτησε τις μαντικές του ικανότητες καθώς και τη γνώση της γλώσσας των ζώων [σαφές χαρακτηριστικό της τοτεμικής λατρείας, όπου ο άνθρωπος επικοινωνεί με τους γενάρχες του, τα ζώα] όταν δυο φίδια του καθάρισαν τα αυτιά γλύφοντας τα την ώρα που κοιμόταν.Οι Ιαμίδες ήταν η πιο φημισμένη οικογένεια [γένος] Μάντεων. Ο γενάρχης τους, ο Ίαμος, είχε εγκαταλειφθεί από τη μάνα του, και ανατράφηκε από δυο φίδια που τον τάϊζαν με μέλι. Ο Ίαμος κατάγονταν από τον Ποσειδώνα και τον Απόλλωνα. Στο άγαλμα του Ιαμίδη μάντη Θρασύβουλου, στην Ολυμπία, απεικονίζονταν μια σαύρα στον δεξί του ώμο.Ο Τειρεσίας, άλλος μεγάλος Μάντης, σκότωσε ένα φίδι και μεταμορφώθηκε σε γυναίκα. Μετά από χρόνια, σκότωσε άλλο φίδι, και ξαναέγινε άντρας. Μάλιστα, οι θεοί τον κάλεσαν να γνωμοδοτήσει για το ποιο φύλο νοιώθει την μεγαλύτερη ηδονή στον έρωτα, μια που όσο ήταν γυναίκα έφαγε τον απαγορευμένο καρπό… Ο Τειρεσίας διέταξε τον νεκρικό εξευμενισμό του Δράκοντα της Θήβας με ανθρωποθυσία.Στην πρώτη θυσία που έκαναν οι Δωριείς στη Σπάρτη βρήκαν ένα φίδι πάνω στο βωμό, και κατάλαβαν πως η πόλη θα γίνει τρομερή στους εχθρούς της.Δεν χρειάζεται βέβαια να επιμείνουμε στον Ασκληπιό και το ιαματικό του φίδι.Σε όλα αυτά, αντιφάσκουν οι Μύθοι του Απόλλωνα. Ο θεός του Φωτός εξόντωσε το κακό φίδι Πύθωνα, που κυνήγαγε τη μητέρα του... Άλλη παραλλαγή λέει πως ο Πύθωνας έκανε καταστροφές στους Δελφούς. Αν ήταν έτσι, τότε γιατί μετά το φόνο του, ο Απόλλων και η αδελφή του, η Άρτεμη, καταδιώχτηκαν από την φοβερή θεότητα, το «Δείμα», που εμφανίζονταν μόνο στους μεγάλους αμαρτωλούς; Μάλιστα χρειάστηκε να εξαγνιστούν.[79] Το έκαναν, λέει, για να δώσουν το καλό παράδειγμα… (κακοδικίας;)Ο Φοίβος, σαν Ιουδαίος, απεχθάνονταν τα φίδια, θεωρώντας τα κακοποιά. Ο Πύθων ήταν φύλακας της Πυθούς (= Δελφών) που ήταν αρχικά Μαντείο της Γης.[80] Τα φίδια ήταν τα κατ’ εξοχήν παιδιά της. Συνεπώς, ο Απόλλων τον σκότωσε για να οικειοποιηθεί το Μαντείο, όχι για να εκδικηθεί τη μάνα του, τη Λητώ, όπως λέει ο επικρατέστερος Μύθος. Βλέπουμε σε ποιο βαθμό η Απολλώνια λατρεία έρχονταν σε αντίθεση με την Ελληνική.Όταν ο Απόλλωνας και η Άρτεμη σκότωσαν τον Πύθωνα, πήγαν στην Αιγιάλεια για να εξαγνιστούν. Ξαφνικά τους έπιασε μεγάλος φόβος, έφυγαν αμέσως για την Κρήτη, όπου τους εξάγνισε κάποιος Καρμάνορας. Στην Αιγιάλεια όμως, έπεσε μεγάλο θανατικό, και οι κάτοικοι υποχρεώθηκαν να εξευμενίσουν τους δυο θεούς…[81] Ο Μύθος είναι παράλογος, εκτός αν υποθέσουμε πως ήταν οι ίδιοι οι Αιγιαλείς που καταδίωξαν τους θεούς, (δηλαδή τους οπαδούς τους) επειδή σκότωσαν το ιερό ζώο, τον Πύθωνα, και τιμωρήθηκαν με την επιδημία. Και πάλι, η Απολλώνια λατρεία επιβλήθηκε με τρομοκρατία.Αφού ο Πύθων ήταν θηλυκό φίδι, έπρεπε να ονομάζεται Πυθία. Ποια ήταν η Πυθία; το γνωρίζετε. Ο Ομηρικός ύμνος ονομάζει το φίδι Δελφύνη. Άρα, Δελφοί ή Πυθώ, το τοπωνύμιο σημαίνει «φωλιά του φιδιού» (=ιερός τόπος φιδιών = Μαντείο της Γης) Η Πυθία μάντευε σε μια σπηλιά, δηλ φιδότρυπα. Στην αρχή της Τρωικής εκστρατείας, στην Αυλίδα, ο Μάντης Κάλχας χρησμοδοτεί με ένα «Δράκοντα» (φίδι στα αρχ. Ελληνικά) που είχε σταλθεί από τον «Ολύμπιο»[82] Όπως οι ιερείς των Δελφών ερμήνευαν το παραλήρημα της Πυθίας, έτσι αυτός ερμήνευε τις ενέργειες του φιδιού. [83]Ακόμα και στους Περσικούς πολέμους, όταν το Ιερό Φίδι εξαφανίστηκε από την Ακρόπολη, θεωρήθηκε σημάδι συμφοράς, δηλ. μαντικό σημάδι. Αυτό το αρχαίο είδος Μαντείας υιοθετήθηκε, μόνο επιφανειακά, από τον Απόλλωνα, αφού πρώτα το… σκότωσε. Το σύμβολο του φιδιού χρησιμοποιήθηκε τελικά από το θεό. Δεν θα μπορούσε να σταθεί αλλιώς στην Ελλάδα. Το βλέπουμε σε αγάλματά του να τυλίγεται απάνω στον Μαντικό τρίποδα! Αθόρυβα, ο πραγματικός ιδιοκτήτης του Μαντείου, το φίδι, ο Δράκων, ο Πύθων - Πυθία, ξαναγύρισε στη φωλιά του, τους Δελφούς, βαριά λαβωμένος όμως. Και οι δυο γιοί του θεού, ο Τροφώνιος και ο Ασκληπιός, είχαν ιερά φίδια.Ο Κάλχας, ο μεγαλύτερος Έλληνας Μάντης της Τρωικής Εκστρατείας, πέθανε από τη λύπη του γιατί έχασε σε αγώνα Μαντικής από ένα γιο του Απόλλωνα, το Μόψο. Πάει κι αυτός, μαζί με τον Πύθωνα, και με αυτόν έφυγε και η παλιά Μαντεία και η παλιά θρησκεία…Η Γη, λένε οι Μύθοι, παράτησε το Μαντείο της, δίνοντας το στη Θέμιδα, που το έδωσε στον Απόλλωνα. Υπήρχε και ρήμα, «θεμιστεύειν» που σημαίνει «χρησμοδοτώ».[84] Ο θεός αγόρασε και το κομμάτι που αντιστοιχούσε στον Ποσειδώνα. (Η περιοχή ήταν σεισμογενής) Και όμως, υπάρχει παραλλαγή, προερχόμενη από τον Ευριπίδη, που λέει πως η Γη αντέδρασε στην εγκατάσταση του Απόλλωνα στους Δελφούς, στέλνοντας κακά όνειρα στους προσκυνητές. (Πράγματι, υπάρχουν κόγχες στους βράχους, όπου φαίνεται πως οι πιστοί κοιμόνταν, περιμένοντας κάποιο προφητικό όνειρο) Ο Απόλλων τότε έχασε την ικανότητα να δίνει χρησμούς! Μ’ άλλα λόγια, η μαντική δύναμη των Δελφών εξακολουθούσε να προέρχεται από τη Γη, και ο Απόλλων ήταν ένας απλός ενδιάμεσος! Ο θεός, απελπισμένος, ζήτησε την παρέμβαση του Δία, που σταμάτησε την δολιοφθορά της Γης, ειρωνευόμενος το γιο του, πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι οι προσφορές των πιστών…[85]Ένα Δελφικό έθιμο σώζει την αλήθεια πιο καλά από τους Μύθους. Κατασκεύαζαν μια καλύβα, πρόχειρη αλλά βαριά διακοσμημένη, και της έβαζαν φωτιά. Αυτή η καλύβα ήταν, λέγανε, η φωλιά του Πύθωνα. Το έθιμο αναπαριστούσε την πυρπόληση του παλιού Μαντείου της Γης από τους πιστούς του Φοίβου. Αυτά έχουν επιβιώσει ως «το κάψιμο του Ιούδα» από τους Χριστιανούς, που ακόμα και εδώ, ακολουθούν κατά γράμμα την μισαλλοδοξία του Απόλλωνα, προφήτη της θρησκείας τους…Αγανακτούμε για τους βανδαλισμούς των Χριστιανών στους Δελφούς. Οι βανδαλισμοί των Απολλώνιων στον ίδιο χώρο, που μάλιστα τους γιόρταζαν πανηγυρικά, δεν μας απασχολούν. Ούτε και οι επιθέσεις των… αρχαίων Ελλήνων στο Μαντείο. (Ιεροί πόλεμοι) Όλα έγιναν «επί νεκρώ δράκοντι», πάνω στο πτώμα του Πύθωνα, του φύλακα του παλιού Μαντείου της Γης, της πραγματικής ιδιοκτήτριας ενός Ιερού χώρου που λυμαίνονται ξενόφερτες, ασιατικές θρησκείες…Υπάρχει μια μυστηριώδης βυζαντινή αφήγηση που εμπλέκει τον Απόλλωνα, τους Αργοναύτες, τον Μέγα Κωνσταντίνο, τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και την Παναγία. (!) Εδώ ανακαλύπτουμε πως ακόμα και το παλιότερο Δελφικό τοπωνύμιο, «Πυθώ», είναι Μικρασιατικό, ή έστω, ανήκε στην περιοχή της Προποντίδας, και πρέπει να ήταν κοντά στην Κύζικο: «και εισελθόντες» (οι Αργοναύτες) «νυκτός παρέλαβον τον Κύζικον, μητρόπολιν της Ελλησπόντου επαρχίας...» «...και απελθόντες οι Αργοναύτες εις το Μαντείον, ένθα λέγεται τα Πύθια θερμά, και ποιήσαντες θυσίαν επηρώτησαν...» «...και εδόθη αυτοίς χρησμός παρά της Πυθίας ούτος...» [86]Μπορεί να αμφισβητήσουμε όλη την αφήγηση σαν Χριστιανική προπαγάνδα, μια που η Πυθία εμφανίζεται να προφητεύει για την... Παρθένο Μαρία, αλλά το μόνο που δεν έχει στο μυαλό του ο συγγραφέας είναι να αποδείξει πως η Πυθώ είναι Μικρασιατικό τοπωνύμιο... Αυτό προκύπτει αβίαστα. Αυτά τα μέρη ήταν ακόμα γνωστά την Χριστιανική περίοδο, και ο συγγραφέας τα χρησιμοποιεί σαν τεκμήρια του αληθούς των ισχυρισμών του...Έτσι, ακόμα και τα «παλιά» ονόματα, η Πυθώ, η Πυθία, αλλά και η υπόγεια Μαντική, (Το προσωνύμιο «Θερμά» υποδηλώνει υπόγεια γεωθερμική δραστηριότητα, όπως και στους Δελφούς) προέρχονται από την Μικρά Ασία.Ο Μύθος του Φοίνικα Κάδμου, είναι παρόμοιος με αυτόν του Απόλλωνα, που έχει άλλωστε ίδια καταγωγή. Και ο Κάδμος σκότωσε ένα δράκοντα (φίδι) που φύλαγε μια ιερή πηγή και ήταν παιδί του Άρη. Χρειάστηκε και αυτός να εξαγνιστεί για το φόνο, έσπειρε τα δόντια του φιδιού από τα οποία φύτρωσαν οι γενάρχες των Θηβαίων, οι Καδμείοι, και τελικά, μεταμορφώθηκε ο ίδιος σε φίδι πριν πεθάνει. Είναι δυο παρόμοια παραδείγματα ξένων που αφομοίωσαν τη ντόπια θρησκεία - φιδολατρία, αφού αρχικά συγκρούστηκαν μ’ αυτήν.Έτσι, η Δελφική λατρεία είχε δυο πλευρές, την Απολλώνια, και αυτή του Πύθωνα και της Γης, της πρώτης ιδιοκτήτριας. Γίνονταν και… μνημόσυνο του ιερού της ζώου, του Πύθωνα:«Πανήγυρις Ελληνική επί νεκρώ δράκοντι συνεκροτείτο Πυθεί, επιτάφιον ερπετού άδοντος Ευνόμου…» [Ελληνική λαοσύναξη γίνονταν στην Πυθώ (Δελφούς) πάνω σε ένα ψόφιο φίδι, ένας επιτάφιος του ερπετού, με τις ψαλμωδίες του Ευνόμου] «Πυθεί μεν ουν ο δράκων Πύθιος θρησκεύεται και του όφεως η πανήγυρις καταγγέλεται Πύθια».[87] Τόσο Ιερός ήταν. Πύθων ήταν και κύριο όνομα στην αρχαιότητα.[88]Στο τέλος, όλος ο μύθος του φιδοκτόνου Απόλλωνα διαψεύστηκε, και μάλιστα από ιερείς των Δελφών, όπως ο Πλούταρχος, με σκοπό να συμφιλιωθεί ο Πύθων και ο Απόλλων, ομολογώντας ταυτόχρονα το βάθος της παράδοσης, που ήταν αδύνατο να σβηστεί από την «Ελληνική πανήγυρι»:«Ξεφεύγουν περισσότερο από την αλήθεια οι θεολόγοι των Δελφών που πιστεύουν πως κάποτε ο θεός έδωσε μάχη με φίδι για το μαντείο, και αφήνουν τους ποιητές και τους λογογράφους να το λένε διαγωνιζόμενοι στα θέατρα, σα να θέλουν να διαψεύσουν επίτηδες τις αγιότατες τελετές στα ιερά» [89] (φαντάσου τι φιδομάνι εμφανίζονταν στις «αγιότατες τελετές»! Θα θύμιζαν συλλείτουργο Μητροπολιτών!)Όχι «σα να θέλουν», σεβαστέ Πλούταρχε, γιατί αυτός ήταν ο σκοπός τους, υποσυνείδητα ίσως, προερχόμενος από τη βαθιά αντίφαση των δυο θρησκειών, της Ελληνικής, του Πύθωνα και της Γης από τη μια, και της Ασιατικής, του Απόλλωνα από την άλλη. Ο Μύθος της Πυθοκτονίας αντίφασκε με τις «αγιότατες» αρχές του Ελληνισμού, με την πραγματικά πάτρια θρησκεία του…Η δημοφιλέστατη στην αρχαιότητα παράσταση του Αετού που τρώει το Φίδι, τα δυο ιερά ζώα που πολεμούν, ήταν ο συμβολισμός της αντιφατικής φύσης της αρχαίας θρησκείας. Ουσιαστικά, η νέα μορφή του Δία πάλευε με την παλιά, το φίδι. Σα Φίδι παρουσιάζονταν ο Δίας στα Ελευσίνια Μυστήρια, σαν Αετός στους νεότερους Μύθους… [90] Τα δυο ζώα μπορούσαν να μεταμορφωθούν το ένα στο άλλο,[91] και συνυπήρχαν στο κηρύκειο του Ερμή.Τέτοιες αντιφάσεις σημαίνουν πως ο Απόλλων οικειοποιήθηκε βίαια την ήδη υπάρχουσα ιερότητα του χώρου των Δελφών, που μάλιστα τότε δεν ονομάζονταν έτσι, αλλά Πυθώ, κατά τον Όμηρο.Το Εθνικό μας σύμβολο,ο τριέλικτος όφις των Δελφώνκαι η ιστορία του.(Ο Κωνσταντίνος ο Μέγας και ο κατηραμένος όφις)
Τρικέφαλος Δράκων διακοσμούσε τον θώρακα του Αγαμέμνονα.
Το ίδιο σύμβολο αφιερώθηκε στους Δελφούς για τη νίκη κατά των Περσών στις Πλαταιές.Άλλη υποθετική αναπαράστραση του τρίποδα. Η μορφή των τριων φιδιών όμως, είναι γνωστή από Τουρκικές μικρογραφίες.Μετά την Άλωση της Πόλης από τους Τούρκους, όμως, ο Σουλτάνος (δεν γνωρίζουμε ποιος ακριβώς) σύντριψε τα κεφάλια των φιδιών εκσφενδονίζοντας το πολεμικό του ρόπαλο, Οι κατακτητές απαθανάτισαν το κατόρθωμα του Σουλτάνου σε μικρογραφίες. Έτσι γνωρίζουμε το γεγονός και τη μορφή του μνημείου. Βλέπουμε σε μια γωνιά τον Πατριάρχη να διαμαρτύρεται για την βεβήλωση του αρχαίου Ελληνικού μνημείου…
Οι Έλληνες, για να γιορτάσουν τη νίκη κατά των Περσών στις Πλαταιές, αφιέρωσαν στους Δελφούς τρία χάλκινα φίδια που στήριζαν ένα χρυσό Τρίποδα. Ο συμβολισμός ήταν σαφής. Η παλιά λατρεία (της Γης και του Πύθωνα) στήριζε τη νέα. (του Απόλλωνα) Υπήρχε, κατά τη γνώμη μου, μέχρι και απειλητικός υπαινιγμός, μια που το Μαντείο είχε συνεργαστεί με τους Πέρσες: Οι Δελφοί ( = ο τρίποδας) δεν στέκονται χωρίς την υποστήριξη των Ελλήνων. Το Μαντείο είναι των φιδιών –του Πύθωνα και της Γης- και εσείς, ιερείς του Απόλλωνα, είστε νοικάρηδες. Ο Πύθωνας ήταν ο φύλακας του Μαντείου, όταν αυτό ανήκε στη Γη, και σκοτώθηκε από τον Απόλλωνα.[92]Τα τρία φίδια απεικόνιζαν τις Ελληνικές φυλές. Απάνω στις φολίδες τους ήταν γραμμένα τα ονόματα όσων πόλεων πολέμησαν. Το τρικέφαλο φίδι ήταν ανέκαθεν εθνικό σύμβολο. «Τριέλικτος Δράκων» διακοσμούσε, πχ, και τον θώρακα που φτιάχτηκε ειδικά για τον αρχηγό των Πανελλήνων Αγαμέμνονα.[93] Ο Θουκυδίδης και ο Πλούταρχος γράφουν πως ο αρχιστράτηγος Παυσανίας προσπάθησε να οικειοποιηθεί το μνημείο σαν προσωπικό του αφιέρωμα, αλλά οι άλλοι Έλληνες διαμαρτυρήθηκαν, (όχι και να τους χωρίσουν απ’ τ’ αδέλφια τους, τους φίδαρους) και οι Σπαρτιάτες έσβησαν αμέσως το όνομά του και έγραψαν τα ονόματα των Ελληνικών πόλεων στις κουλούρες των φιδιών.Ο χρυσός τρίποδας που στήριζαν τα φίδια, ένα άγαλμα του Δία στην Ολυμπία, και ένα του Ποσειδώνα, φτιαχτήκαν από τα λάφυρα με κοινή απόφαση των Ελλήνων, σαν ευχαριστήρια προσφορά στους θεούς. [94] Γιατί άραγε δεν στήθηκε και άγαλμα του Απόλλωνα, αλλά αντίθετα του αφιερώθηκαν… Πύθωνες;Το μνημείο με τα φίδια – από τα σπάνια που εκπροσωπούσαν όλους τους Έλληνες στην αρχαία τέχνη - ενώνοντας τις δυο λατρείες, υπογράμμιζε ταυτόχρονα τη διαφορά τους. Οι Φωκείς είχαν αφιερώσει στους Δελφούς άλλη παράσταση με υπαινιγμούς: Τον Ηρακλή να παλεύει με τον Απόλλωνα…[95] Υπήρχε και παράσταση του μεγάλου αντιπάλου του, του Ίδα, με τον οποίο συγκρούστηκε για την «καλλίσφυρον» Μάρπησσα. [96] Στον «Ιερό πόλεμο», οι Φωκείς έκλεψαν τον χρυσό τρίποδα του μνημείου, αλλά άφησαν άθικτα τα φίδια. Σίγουρα τους έλκυσε ο χρυσός, αλλά νομίζω πως και ο χαλκός των φιδιών είχε μεγάλη αξία τότε. Οι θρησκευτικοί και πατριωτικοί λόγοι της σύλησης είναι, πάλι, προφανείς.
Αυτό που απόμεινε σήμερα στην ΠόληΟ Μέγας ΚωνσταντίνοςΟύτε και οι Χριστιανοί τόλμησαν να τα καταστρέψουν. Αντίθετα, το εθνικό μας μνημείο, που πάνω του έγραφε τα ονόματα των Ελληνικών πόλεων, μεταφέρθηκε στη Κωνσταντινούπολη από το Μέγα Κωνσταντίνο, και στήθηκε στον Ιππόδρομο, το πραγματικό κέντρο του κράτους, τον τόπο συγκέντρωσης του λαού. Χριστιανισμός μεν, αλλά όλα κι όλα… Μόνο αυτή η ενέργεια του Κωνσταντίνου, φτάνει για να καταρρίψει τους ισχυρισμούς όσων θεωρούν τους Βυζαντινούς ως ανθέλληνες. Η Κωνσταντινούπολη, με αυτή τη συμβολική πράξη, έγινε αυτόματα το νέο κέντρο των Φυλών του Αργά - Δράκου, των Αργείων, (Δωρικά) Αργαδών, (Αττικά) Αργεάδων (Μακεδονικά) – των Ελλήνων. Ακόμα, ο Κωνσταντίνος έδειχνε την πρόθεσή του να συνεχιστεί ο αγώνας εναντίον των Περσών. Στον Ιππόδρομο υπήρχαν επίσης σύμβολα των Διοσκούρων (Αυγά) και του Ποσειδώνα (Δελφίνια)Από την αψίδα του Μ. Κωνσταντίνου στη Ρώμη.Το άρμα του Ήλιου.Όσοι κατηγορούν τους Χριστιανούς για το σπάσιμο των αρχαίων αγαλμάτων, κατηγορούν επίσης τον Κωνσταντίνο για την… μεταφορά και τοποθέτηση του «τριέλικτου όφεως» στη Πόλη, γιατί λέει, τον θεωρούσε… τρόπαιο, και επιπλέον, ήταν και «στυγνός εγκληματίας»[97]… (Ο Ιουλιανός ο Παραβάτης όμως τον αποκαλούσε «γενναίο βασιλιά») [98] Τους ενοχλεί φαίνεται που η Κωνσταντινούπολη ήταν γεμάτη αρχαία αγάλματα, σα γνήσια Ελληνική πόλη, γιατί λέει, τα…είχαν κλέψει! Αν ο Κωνσταντίνος μάζευε αγάλματα μόνο για την καλλιτεχνική τους αξία, σίγουρα θα έβρισκε κάτι καλύτερο από τρία φίδια, ειδικά με τον αρνητικό ρόλο του φιδιού στον Χριστιανικό συμβολισμό. Συνεπώς τα μετέφερε για Εθνικούς λόγους, για αυτό που αντιπροσώπευαν.Μια που αναφέραμε τον Ιουλιανό, γιατί ο λάτρης αυτός της Ελλάδας δεν επέστρεψε τα αγάλματα στην πνευματική του πατρίδα που τόσο αγάπαγε, μόλις ανέβηκε στο θρόνο; Αυτό τον βάζει στην ίδια κατηγορία με τον Κωνσταντίνο. Τρεις απαντήσεις: α) ήταν και αυτός κλεπταποδόχος. β) Η σωστή θέση των μνημείων ήταν στη νέα Ελληνική Πρωτεύουσα. γ) Είχε άλλη δουλειά, να ξαναχτίσει το Ναό του Σολομώντα για τους Εβραίους. [99]Πολλοί αρχαίοι ιστορικοί αποκαλούσαν το μνημείο Τρίποδα, ακόμα και αφού ο τρίποδας που στηρίζονταν πάνω στα φίδια της βάσης κλέφτηκε από τους Φωκείς. Αυτό που πήρε ο Κωνσταντίνος, όμως, ήταν τα φίδια που απόμειναν. Άλλωστε, ουδέποτε αυτό το ανάθημα χρησίμευσε στην Πυθία, γιατί ήταν τεράστιο.Η Αψίδα του Μ. Κωνσταντίνου στη Ρώμη.Ο Αυτοκράτορας στεφανώνεται από τη θεά Νίκη.Όσοι μισούν τον Κωνσταντίνο γράφουν όμως πως έκλεψε τον τρίποδα της Πυθίας, μπας και πιάσει. Αυτό το ψεύδος απευθύνεται σε απαίδευτους, που αγνοούν την Δελφική Μυθολογία, γιατί, αν ο Κωνσταντίνος έκλεβε πράγματι τον Τρίποδα, θα ταυτίζονταν, όχι μόνο με τους Φωκείς, αλλά και με τους αρχαίους Ήρωες και ηγέτες, μια που το ίδιο ήθελαν να κάνουν ο Ηρακλής και ο Μεγαλέξαντρος [100], ενώ ο Ερμής ονειρεύονταν να κλέψει τους θησαυρούς του Μαντείου…[101] Ή πρέπει να ονομάζουμε και αυτούς «στυγνούς εγκληματίες»; Δεν θα σκοτιστώ, ξέρετε, περισσότερο από όσο σκοτίζονται αυτοί που αποκαλούν έτσι τον Κωνσταντίνο… Ο Αλέξανδρος είχε εξοντώσει τους Βραγχίδες, τους ιερείς του Διδυμαίου Απόλλωνα. [102] Όταν πήγε στους Δελφούς, έπιασε την Πυθία απ’ το μαλλί και την τράβαγε, γιατί αρνήθηκε να χρησμοδοτήσει… [103] Ποιόν προσπαθούν να εξαπατήσουν, και ποιόν εξυπηρετούν όσα λέγονται για τον Κωνσταντίνο;Κεφαλή Μέδουσας στην δεξαμενή της Κωνσταντινούπολης.Ο ρόλος της ήταν αποτρεπτικός του Κακού.Η αντίληψή μας για τα Μουσειακά έργα τέχνης ήταν άγνωστη στην αρχαιότητα και το Βυζάντιο. Ένα παλιό έργο τέχνης είχε πάνω απ’ όλα υπερφυσική δύναμη, και η επανατοποθέτησή του κάπου, μετάγγιζε αυτή τη δύναμη στο νέο μέρος. Είχε δηλ. «πρακτική» και όχι αισθητική αξία… Τα «καλλιτεχνικά» δεν ενδιέφεραν και τόσο. Την ίδια υπερφυσική δύναμη απόκτησαν και τα Χριστιανικά κειμήλια, τα οποία υπέστησαν τις ίδιες μεταφορές, («μετακομιδές») τεμαχισμούς και αρπαγές από τους ίδιους τους πιστούς τους, για τον λόγο που αναφέραμε. Η αλήθεια, λοιπόν, είναι πως ο Κωνσταντίνος υποστήριζε και τις δυο θρησκείες και γι’ αυτό μετέφερε τα αγάλματα, γιατί τα πίστευε, και ήθελε να μεταδώσει τη δύναμή τους στη νέα πρωτεύουσα. Μαζί του και οι Κωνσταντινοπολίτες, που θεωρούσαν πως έχουν υπερφυσικές ιδιότητες μέχρι τέλους. Ένα από αυτά, λέγανε, σκότωσε εξ αποστάσεως τον… Τσάρο της Βουλγαρίας, μα το Δία! [104] (Επειδή οι Βούλγαροι ήταν και αυτοί Ορθόδοξοι, έπρεπε να χρησιμοποιηθούν τα αρχαία όπλα)Επίσης, πίστευαν πως ο «τριέλικτος όφις» έδιωχνε τα φίδια από την πόλη. Και οι Εβραίοι «εθυμίαζαν» ένα χάλκινο φίδι, τον συμπαθέστατο Νεεσθάν, που είχε φτιάξει ο Μωυσής [105] (!!) με εντολή του Γιαχβέ (!!!) για να θεραπεύει τα θανατηφόρα δαγκώματα των φιδιών. Έτσι, οι Πολίτες συνοδοιπορούσαν με το Εθνικό τους σύμβολο, και με την Παλαιά Διαθήκη ταυτόχρονα! Ίσως μάλιστα οι απλοϊκότεροι να πίστευαν πως ο Τριέλικτος Δράκων ήταν ο Νεεσθάν αυτοπροσώπως.Μπορεί ο "Μέγας" Ιουλιανός ο Παραβάτης να κατάστρεψε μπόλικα από τα μνημεία που ανήγειρε ο Κωνσταντίνος, αυτά που ένωναν τις δύο θρησκείες, αλλά η απεικόνιση της θεότητας της 'Τύχης της Πόλεως" (της Κωνσταντινούπολης) έχει διασωθεί σε μετάλλιο.Άλλο ένα μετάλλιο του Μεγάλου Κωνσταντίνου όπου δυο μορφές που σαφώς ανήκουν στην Παλιά Θρησκεία, και λόγω του Συμβόλου του Στάχεως είναι πιθανότατα η Δήμητρα και η Κόρη, βρίσκονται κάτω από ένα Σταυρό.Ακόμα, ο Αυτοκράτορας παράγγειλε και έστησε και νέα «Ελληνικά» (πολυθεϊστικά) αγάλματα, τον Ήλιο και την «Τύχη της Πόλεως»,[106] θεότητα πολύ διαδεδομένη τα τελευταία χρόνια του πολυθεϊσμού, (κάθε πόλη είχε τη δικιά της) που την έβαλε δίπλα σε ένα… σταυρό. (όχι και να αφήσει απροστάτευτη τη νέα πρωτεύουσα!) Σύμφωνα με τον Ιωάννη το Λυδό, η Κωνσταντινούπολη χτίστηκε από τον δήθεν «στυγερό εγκληματία» Αυτοκράτορα με τις οδηγίες του «ιεροφάντη» (=αρχιερέα των Μυστηρίων) Πραιτεξτάτου και του «τελεστή» (=ιερέα των Μυστηρίων) Σώπατρου! [107] Αυτοί συνεργάστηκαν στα στυγερά εγκλήματα και στην αρπαγή του «Τρίποδα της Πυθίας»; Συ είπας! Η αψίδα που έστησε ο Αυτοκράτορας στη Ρώμη είναι γεμάτη με θεότητες της αρχαίας θρησκείας. Υπάρχει και παράσταση (της εποχής) του Χριστιανικώτατου διαδόχου του, Κωνστάντιου, που τον δείχνει να κρατά στο χέρι την θεά Νίκη! [108] Γνωρίζουμε και άλλα τέτοια έργα με Νίκες που συνοδεύουν Αυτοκράτορες, αιώνες αργότερα, ακόμα και τον άλλο «στυγερό εγκληματία», τη «μάστιγα του Ελληνισμού»[109] τον Ιουστινιανό.Βυζαντινοί αυτοκράτορες συνοδεύονται από Νίκες.
Ας μην παραλείψω την μαρτυρία πως ο Ιουστινιανός θυσίασε χίλια βόδια και πολλές χιλιάδες άλλα ζώα τελειώνοντας την Αγια - Σοφιά(!) και ρώτησε… Μάντεις, τους Αθηναίους Μαξιμιανό, Ιερόθεο και Σύμβουλο, για την χτίσει! [110] Υπάρχουν αναπαραστάσεις θυσιών –που φαίνεται γίνονταν επίσημα- μέχρι και τον 5ο-6ο αι. μΧ., (δες εικονογράφηση) και ανεπίσημα, ακολουθούμενες μάλιστα και από σπλαχνομαντεία, μέχρι τα χρόνια του Βουλγαροκτόνου. Δεν μιλώ για το κομμάτι της Αυτοκρατορίας που παρέμενε πιστό στην παλιά θρησκεία, (τη Μάνη) αλλά για όλο το κράτος. Υπάρχει μέχρι και μνεία αποτρεπτικών ανθρωποθυσιών (!) που έγιναν με πάνδημη συμμετοχή για να απομακρυνθεί ο κίνδυνος κατά τη διάρκεια των Αραβικών επιδρομών![111] Μπορούμε να φανταστούμε τι γίνονταν ανεπίσημα και ιδιωτικά στις σκοτεινές γωνιές της Αυτοκρατορίας.Άλλωστε, στα περισσότερα «κοσμικά» (=μη εκκλησιαστικά) βυζαντινά κείμενα, τον Ψελλό, τον Λέοντα τον Διάκονο, την Άννα Κομνηνή, το λεξικό Σούδας, θα δούμε καθαρά, κάτω από το Χριστιανικό βερνίκι, το αρχαίο υπόστρωμα, και μάλιστα σε βαθμό ενοχλητικό, από την άποψη ότι κανείς δήθεν «πληροφορημένος» αναγνώστης δεν ξεκινά να μελετήσει βυζαντινά κείμενα για να μάθει την αρχαία… Μυθολογία και φιλοσοφία, πράγμα όμως που καταντά… υποχρεωτικό!Τι να πεις σε όσους ισχυρίζονται πως αυτοί οι υστερικοί αρχαιολάτρες (οι Βυζαντινοί) κατάστρεψαν την… αρχαία Ελλάδα; Ένα μόνο: Η φανατική αρχαιολατρία των Βυζαντινών λόγιων τους οδήγησε σε άρνηση καταγραφής και καλλιέργειας της ολοζώντανης Νεοελληνικής λαϊκής δημιουργίας που άνθιζε γύρω τους, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον παγκόσμιο πολιτισμό. Παρά την εγκληματική έλλειψη καταγραφής την εποχή της ακμής του, την Βυζαντινή, ο Νεοελληνικός πολιτισμός είναι ακόμη ένας από τους πλουσιότερους του πλανήτη.Η αρχαιολατρία, μια γνήσια βυζαντινή κληρονομιά και κατάρα, συνέχισε και συνεχίζει να ρουφά την ικμάδα του Ελληνισμού μέχρι τις μέρες μας. Ακόμα και ο κόπος για να γραφτεί τούτη η μελέτη, που θα έπρεπε να είναι κοινός τόπος, είναι αποτέλεσμα της…Αυτοκράτορας με ΝίκεςΆρα, μόνο σα λάφυρα δεν θεωρούσαν τα αρχαία αγάλματα οι Βυζαντινοί. Αυτά καταστράφηκαν ή κλάπηκαν το 1204 (μΧ) από τους… συνεχιστές του αρχαίου πολιτισμού, και πιστούς μας συμμάχους, τους Ευρωπαίους Σταυροφόρους, μαζί με τις υπόλοιπες παρακαταθήκες της αρχαιότητας, που φυλάγονταν ευλαβικά… Η καταστροφή ήταν συνειδητή. Έτσι πίστευαν πως στερούσαν από την Αυτοκρατορία τη Δύναμή της. Η σύληση ήταν ισοδύναμη ψυχολογικά με την στρατιωτική κατοχή. Εμείς όμως, πείθουμε τους Έλληνες να τα βάλουν με τον Κωνσταντίνο. Έχουμε πιάσει το κέντρο της καταστροφής, δηλαδή!Βλέπουν -και βλέπουμε- την ιστορία μας μέσα από τα μάτια των Δυτικών, που μισούν τον Κωνσταντίνο γιατί απογύμνωσε τη Ρώμη από τη δύναμη της. Οι δυτικόφιλοι δεν μπορούν να το συγχωρήσουν και να το ανεχθούν, έτσι συκοφαντούν την αναγέννηση της Ελλάδας μετά την Ρωμαϊκή λαίλαπα, που ξεκίνησε με τον «γενναίο βασιλιά».Πολλοί θα προτιμούσαν να είμαστε ακόμα δούλοι των Λατίνων. Πράγματι, φαίνεται πως αποδεχτήκαμε την ελευθερία μας μόνο αφού μας την πρόσφερε ένας Ρωμαίος. Ο Κωνσταντίνος επέβαλλε, για δικούς του λόγους, τη μετατόπιση του κέντρου του κράτους από τη Ρώμη στην Ελλάδα, χωρίς ανάλογο αίτημα ή αγώνα των Ελλήνων. Για αυτούς, για μας, δηλαδή, θα ήταν (και εξακολουθεί να είναι) κάτι αδιανόητο!Οι Έλληνες ήταν πολύ υπερήφανοι να ονομάζονται «Ρωμαίοι», μια που άλλαζαν μέχρι και τα ονόματά τους σε Ρωμαϊκά: «πριν υπήρχαν τα ονόματα ηρώων, ναυμάχων και νομοθετών, τώρα δε Λουκούλλων και Φαβρικίων και Λευκανίων, των μακαρίων»[112] λέει ο Απολλώνιος Τυανεύς κατηγορώντας τους Έλληνες. Οι περισσότεροι είχαν διπλό όνομα (πχ, Γάιος Ιούλιος Ευρυκλής, ηγεμόνας της Σπάρτης) και πολλοί είχαν μόνο Λατινικό (πχ Αιλιανός)Αργότερα, όταν οι αείμνηστοι Εικονομάχοι Αυτοκράτορες μας απέσπασαν από την εκκλησιαστική εξουσία του Ρωμαίου Πάπα (Η Ελλάδα δεν υπάγονταν στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως μέχρι τότε) οι Έλληνες… επαναστάτησαν, επειδή τους έκαναν… ανεξάρτητους με το ζόρι! (727 μΧ, επανάσταση του Κοσμά) Το σημάδι της Ρώμης δεν θα σβηστεί σύντομα, και η Εθνική μας Συνείδηση θα είναι τόσο ελλιπής, όσο και τότε.Μόλις αναλύσαμε τις διαφωνίες για την τιμή και την υπόληψη δυο… Ρωμαίων, (του Ιουλιανού και του Κωνσταντίνου) θεωρώντας πως το θέμα είναι υψίστης… εθνικής σημασίας, και σχετίζεται απόλυτα με τον… πατριωτισμό μας. Δεν νομίζω πως υπάρχει λαός που μπορεί να πέσει πιο χαμηλά από εμάς. (εμού συμπεριλαμβανομένου…)Ο τριέλικτος Όφις, όμως, σύμβολο της νίκης του Ελληνικού Έθνους κατά της Ασίας, επιβίωσε. (Ούτε και οι Σταυροφόροι τόλμησαν να ακουμπήσουν τους τρεις Πύθωνες, μόνο ο… Απόλλων το έκανε!) και εξακολούθησε να είναι Εθνικό Σύμβολο.Μετά την άλωση της Πόλης, όμως, ο Σουλτάνος σύντριψε τα κεφάλια του εκσφενδονίζοντας το πολεμικό του ρόπαλο, [113] όπως ο Απόλλωνας σκότωσε τον Πύθωνα και ο Αη-Γιώργης το δράκο, για να υπογραμμίσει την ήττα μας, εκδικούμενος επιτέλους την ταπείνωση της Ασίας από τους Έλληνες, «τα παιδιά της Γης».Οι κατακτητές απαθανάτισαν με υπερηφάνεια το κατόρθωμα του Σουλτάνου σε μια μικρογραφία. Έτσι γνωρίζουμε και τη μορφή του μνημείου. Όμως, οι απλοί Τούρκοι θεωρούσαν και αυτοί πως το κατάλοιπο του μνημείου έδιωχνε τα δηλητηριώδη φίδια. Λέγανε ακόμη, πως η Πόλη γέμισε με αυτά μετά τον βανδαλισμό!Στη μικρογραφία βλέπουμε σε μια γωνιά τον… «ανθ»-Έλληνα Πατριάρχη να διαμαρτύρεται έντονα για την καταστροφή… (Νισάφι! θα μας κάψει ο… Θεός!) Τέτοια κάνουν οι Δεσποτάδες, μια φορά κάθε εκατό χρόνια, και ξεχνάω όλα τα άλλα…Ότι απόμεινε, υπάρχει ακόμα στην Πόλη, οι ρίζες των κορμών των φιδιών και ένα μισοσπασμένο φιδοκέφαλο, αλλά η «Ελληνική πανήγυρις» έπαψε… Ο Πύθωνας ψόφησε επιτέλους, τον καθάρισε για χάρη σου ο Σουλτάνος, ο εκδικητής της Τροίας, της αγαπημένης σου πόλης, γλέντα και χόρευε, Φοίβε…
Ι. Χαραλαμπόπουλος, «Απολλώνεια Ηλιολατρεία» σελ. 60Λεξικό Δημητράκου – Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη λήμμα «Απόλλων»: «οι αρχαίοι πολλαχώς ετυμολόγουν τούτο,» (το όνομα Απόλλων) «επικρατεστέρα όμως ήτο η από του απολλύειν ετυμολογία»Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ, Α., σελ. 13Πλάτων, «Κρατύλος» 404 e«Ταυτόν δε και περί τον Απόλλω όπερ λέγω, πολλοί πεφόβηνται περί το όνομα του θεού, ως τι δεινόν μηνύοντος»Πλάτων, «Κρατύλος» , 407, dΘουκυδίδης, Ιστοριών Β΄, 54Ο Στράβων, 14, σελ. 49, δίνει μόνο την θετική ερμηνεία, «υγιαστικόν».Σούδα, λήμμα «Ούλιος» Επίσης, δες Ευστάθιου Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ, Λ, σελ. 9Λεξικό Δημητράκου, αντίστοιχο λήμμα. Σημαίνει επίσης «Δηλητήριο», πράγμα φυσικό, γιατί τα περισσότερα βέλη ήταν δηλητηριασμένα.Κλήμης Αλεξανδρείας «Στρωματείς» VII, σελ. 129«πυρώδης γαρ και αναιρετικός. αυτίκα τας λοιμικάς νόσους ηλίω ανατιθέασιν»Πλούταρχος, περί Ίσιδος και Οσίριδος, 41.Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ, Α., σελ. 20Πλούταρχος, περί Ίσιδος και Οσίριδος, 12-19 και 38 (αποσπάσματα)Λεξικό Δημητράκου, λήμματα, ελείη, ελειήτης, έλειος, ελείτης, έλεια.Λεξικό Δημητράκου και λεξικό Σούδας, λήμματα «έλη»Παγκόσμια ιστορία ΕΣΣΔ τομ. Α2 σελ. 635-636Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Ι΄, 75, σελ. 213Πλούταρχος, περί των εκλελειπότων χρηστηρίων, υποσημ. αρ. 17Παυσανίας, Κορινθιακά, 3, 2«Μην πήρε τη ζωή σου η σαϊτεύτρα Άρτεμη;»Οδύσσεια, λ, 175, επί αιφνίδιου θανάτου γυναίκας.. «Η σαϊτεύτρα η Άρτεμη χτύπησε τη γυναίκα» Οδύσσεια, ο 479. Ντεσάρμ, Μυθολογία τομ Α΄σελ. 164. Αυτή η ιδιότητα των δίδυμων θεών είναι γενικά αποδεκτή, αν και… άγνωστη.Οδύσσεια, ο, 408ΟΣτράβων, 14, σελ. 49, εξηγεί την λέξη ως «θεραπεύτρια». Επίσης το ίδιο λέει και ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης (Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Ε΄, σελ. 50), αλλά αμέσως προσθέτει: «Άρταμος μέντοι εν δυσίν άλφα ο εις άρτια τέμνων και διαιτρεύων, ός εστί κρεουργός, μάγειρος, φονεύς…». Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Άρτεμις» «Το όνομα αυτής, ερμηνευόμενον υπό τινων ως φόνισσα». Η λέξη «αρτεμής» σημαίνει ακέραιος, υγιής (Λεξικό Δημητράκου, λεξικό Σούδας) αλλά το -α- μπορεί να είναι στερητικό (=α-βλαβής) και να προστέθηκε κατ΄ευφημισμόν.Ιλιάδα, Φ, 483-484«Επεί σε λέοντα γυναιξί Ζευς θήκεν, και έδωκε κατακτάμεν ην κ’ εθέλησθα»Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Ζ΄, σελ. 103Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη λήμμα «Απόλλων», και Ντεσάρμ, ΜυθολογίαΠλούταρχος, βίος Θεμιστοκλέους, 22Ντεσάρμ, Μυθολογία, τομ Α΄, σελ 167. Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Θαργήλια» Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «Φαρμακός». Λεξικό Σούδας, λήμμα «Φαρμακός», «Φαρμακούς». Αριστοφάνης, «Ιππείς», στ. 1136: «ώσπερ αν δημοσίους {δούλους} τρέφεις […] ός αν ην παχύς, θύσας επιδειπνείς». Ελπίζω πως ο υπαινιγμός για ανθρωποφαγία εδώ, είναι σατιρικός….Greec souvlaki…Και Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, 9, 370, σελ. 34 «Θαργηλίοισιν έγχυτον προ φαρμάκου» (μτφρ. «στα Θαργήλια, πίτα αντί θυσιασμένου ανθρώπου», και άλλος υπαινιγμός για ανθρωποφαγία… Φανουρόπιτα, που λένε!)Ντεσάρμ, Μυθολογία, τομ Α΄, σελ 167. Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Θαργήλια» «Λευκάτας» «Ορθία ή Ορθωσία» Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «Φαρμακός». Λεξικό Σούδας, λήμμα «Φαρμακός», «Φαρμακούς».Λεξικό Σούδας, λήμμα «Αίσωπος»Ομηρικός ύμνος στον ΑπόλλωναΣτο ίδιοΜ’ έχεις πλανέψει, Μακροδόξαρε, στην κακωσύνη ο πρώτοςαπ’ όλους τους θεούς, που εσύ μ’ αλάργεψες απ΄το τειχί, τι ειδάλλωςκι άλλοι πολλοί τη γη θα δάγκωναν, μέσα στην Τροία πριν φτάσουν.Δόξα τρανή να χάσω μ’ έκανες και γλίτωσες και κείνουςεύκολα δα, τι δε φοβήθηκες το γδικιωμό μου πίσω.Φτάνει μονάχα να ‘χα δύναμη, και θα σε γδικιωνόμουν!Ομήρου Ιλιάς. Χ 15 κ. έ. μτφρ. Καζαντζάκη- Κακριδή.Κλήμης Αλεξανδρείας Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙΙ σελ 36. Ντεσάρμ, Μυθολογία τομ Α΄σελ. 161. Ελευθερουδάκης, λήμμα «Σμινθεύς». Ρισπέν, Μυθολογία τομ. Α σελ 115. Παυσανίας Φωκικά, 12, 1-7. Ιλιάς, Α, 39. Παλαιά Διαθήκη Βασιλειών Α΄, Ε΄-ΣΤ΄Ο Απόλλων στην Αίγυπτο ονομάζονταν Ώρος. Ηρόδοτος, «Ευτέρπη» 156. και Πλούταρχος, περί Ίσιδος και Οσίριδος, 12-19 και 38Κλήμης Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας ΙΙ,σελ. 36. Ελευθερουδάκης, λήμμα «Μυίαγρος».Ευστάθιος Θεσσαλονλικης, Ομηρικά σχόλια, ραψ. Β΄, σελ 239Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄, Α΄, 1-6Λεξικό Σούδας, λήμμα «Μυία». Ιερά ζωύφια του θεού ήταν και τα τζιτζίκια, (=τέττιγες) ως «μουσικοί». Υπήρχε και Χαλκινος Τζίτζικας στους Δελφούς, γιατί είχε αντικαταστήσει τη σπασμένη χορδή του Ευνόμου στα Πύθια. Οι Αθηναίοι τους σέβονταν ιδιαίτερα, γιατί ο τζίτζικας είναι γεννημένος από τη Γη, όπως ο βασιλιάς τους ο Ερεχθέας. (Κλήμης Αλεξανδρείας, «Προτρεπτικός προς Έλληνας», 1, και Λεξικό Σούδας, λήμμα «Τεττιγοφόροι»)Ρισπέν, Μυθολογία κεφ. Απόλλων. Πλούταρχος, Περι του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν, 22. Κοράκια καθοδήγησαν και τον Αλέξανδρο μέσα από την έρημο, στο Μαντείο του Άμμωνα, στην Αίγυπτο (Διόδωρος Σικελιώτης, 17. 49,5) με τον οποίο ταυτίζονταν ο «μηλόκερως Φοίβος».Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Απόλλων»Πλούταρχος, Περι του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν, 22Πλούταρχος, Περι του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν, 12Ηρόδοτος, 2, 67Σούδα, λήμμα «Αρουραία Μάντις».Πηγή: Τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ. Οι παραλληλισμοί είναι δικοί μου.Ο Άδης είναι «ο πιο μισητός από τους θεούς» (Ιλιάς Ι, 158)Παγκόσμια ιστορία ΕΣΣΔ τομ Βι σελ. 30-37Κάκτου, Κτησίας, ανάλεκτα, σελ. 364.Πλούταρχος, Θησεύς, 34Ιστορικά Ελευθεροτυπίας, 27 Ιουνίου 2002, σελ. 25-27.Παγκόσμια ιστορία Ακαδημίας ΕΣΣΔ τομ. Α2 σελ. 1009, Εγκυκλοπαίδεια «Δομή» λήμμα «Ετρούσκοι». Ελληνικά είναι τα ονόματα θεοτήτων όπως «Αρτούμε» = Άρτεμη, «Χέρκλε» = Ηρακλής, «Φερσίπνεϊ» = Περσεφόνη, Χάρουν =Χάρων, «Άϊτα» = Άδης. Τα άλλα ονόματα όμως, δεν είναι Ελληνικά, αν και τα περισσότερα έχουν ταυτιστεί με Ελληνικούς θεούς.Θουκυδίδης, Ιστοριών Ε΄ 1 και Γ΄ 104. και Ηρόδοτος, 1, 64Παυσανίας, Κορινθιακά, 27, 6Ρισπεν, Ελληνική Μυθολογία, τομ Α σελ 105Φιλόστρατος, Ηρωικός, 710.Παυσανίας, Αττικά, 43, 7-8Ένα από τα επίθετα του θεού ήταν το «Λοξίας», λόγω των διφορούμενων χρησμών.Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙΙ, σελ 38. Ο Κροίσος ήταν μέγας δωρητής των Δελφών, αλλά το Μαντείο δεν τον προειδοποίησε για την ήττα του στον ποταμό Άλυ από τους Πέρσες, αντίθετα τον παράσυρε σε αυτήν, με έναν διφορούμενο χρησμό: «αν ο Κροίσος περάσει τον ποταμό Άλυ, θα καταστρέψει ένα μεγάλο κράτος». Ο Φοίβος δεν πιάνονταν φίλος… Φυσικά οι ιερείς, και όχι ο «θεός», είπαν το ψέμα. Παρόμοιες γκάφες έγιναν συχνά…Ιλιάδα, Ε΄, 455.Ιλιάδα, Ε΄, 449.Ιλιάδα, Υ, 75 - 353Ιλιάδα, Υ, 295Παυσανίας, Ηλιακά Β΄, 6, 7-10Παυσανίας, Ηλιακά Β΄, 9, 6-8Αιλιανός, «Ποικίλη Ιστορία» V,16Σούδα, λήμμα «Θετταλών σόφισμα»Η ακμή του διπλάσιου σε όγκο κύβου πρέπει να είναι κατά 1,26 φορές μεγαλύτερη του αρχικού.Πλούταρχος, «Περί του Ει του εν Δελφοίς», 6.Λουκιανός, Δραπέται, 12. Ο συγγραφέας τα παρατραβάει, αλλά πράγματι, λίγοι φιλόσοφοι απέφυγαν τα δικαστήρια και τους διωγμούς.Παυσανίας, Βοιωτικά, 38, 4Ιδού η άποψη του Κλήμη : «Τα πνευματικά πρέπει να τα συγκρίνουμε με πνευματικά, γι’ αυτό χρησιμοποιούμε τη μέθοδο της απόκρυψης, που είναι πράγματι θεϊκή και πολύ αναγκαία για μας» /.../ «Αυτό υπαινίσσονται οι Εβραίοι με το Παραπέτασμα [του ναού του Σολομώντα] που μόνο οι ιερωμένοι μπορούν να διαβούν, δηλαδή οι αφιερωμένοι στο θεό» /.../ «όποιος δεν είναι καθαρός δεν πρέπει να ακουμπά το καθαρό, πίστευε και ο Πλάτωνας, γι’ αυτό και οι προφητείες και οι χρησμοί λέγονται με αινίγματα, και οι τελετές» [εννοεί τα Ελευσίνια Μυστήρια] δεν δείχνονται φανερά στους μετέχοντες, αλλά μόνο μετά από καθαρμούς και επιλογή» Στρωματείς Ε΄ VI σελ. 119. Πλατωνικο – ελευσινιο – παπαδιστικο – εβραίικο - απολλώνιος Μεσαίωνας, δηλ. Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός...Κλήμης Αλεξανδρείας, «Προτρεπτικός προς Έλληνας», Ι. (αυτό ήταν η ουβερτούρα…)Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΔ΄, 32, σελ. 105Οδύσσεια, τ, 518 κ. έ.Ηρόδοτος, Ουρανία 41, Παυσανίας, Αττικά 24, 7 και Πλούταρχος, Βίος Θεμιστοκλέους 10.Πλούταρχος, βίος Αλεξάνδρου, 2Η Πυθία ονόμασε το Άργος «δεινόν όφι τριέλικτον» Ηρόδοτος, 6, 77. Η Δωρική λέξη είναι «Αργάς», που ήταν γνωστή πανελλήνια, και ήταν και κύριο όνομα..Λεξικό Σούδας, λήμμα «Τεττίγων ανάμεστοι». Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Αιακός». Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας,Ι, και ΙΙ, σελ 35 κ.έ., Ο Θουκυδίδης, Ιστοριών Α΄, 6, λέει πως όχι μόνο οι Αθηναίοι, αλλά όλοι οι Ίωνες έδεναν τα μαλλιά τους κότσο πιάνοντάς τα με ένα χρυσό τζίτζικα. Τα τζιτζίκια μπορεί να ζουν στα δέντρα, αλλά οι προνύμφες τους αναπτύσσονται μέσα στη γη.Παυσανίας, 2, 7, 7.Παυσανίας, Φωκικά, 5,5 και 6,6. και Απολλόδωρος, IV, 1.Παυσανίας, Κορινθιακά, 7, 7Ιλιάδα, Β 308Τα φίδια έπαιζαν βασικό ρόλο στην μαντική τέχνη. Στο μαντείο του Τροφωνίου, γιου του Απόλλωνα, τα φίδια ήταν ιερά. Ο Παυσανίας υποθέτει πως ο Τροφώνιος απεικονίζονταν περίπου σαν τον Ασκληπιό, με φίδια τυλιγμένα στο ραβδί του. Ο πιστός που ήθελε να μπει σε αυτό το Μαντείο έπρεπε να κρατά στα χέρια του τροφές, γιατί αμέσως τον περικύκλωναν ήμερα ερπετά που περίμεναν μεζέ, σαν σκυλάκια. Στην Δωδώνη, το Μαντείο του Δία, υπάρχουν πολλά αρχαιολογικά δείγματα φιδολατρίας, πράγμα φυσικό, μια που ο θεός μεταμορφώνονταν σε φίδι. Ο μεγάλος Μάντης της Μυθολογίας, ο Μελάμπους, απόκτησε τις μαντικές του ικανότητες καθώς και τη γνώση της γλώσσας των ζώων [σαφές χαρακτηριστικό της τοτεμικής λατρείας, όπου ο άνθρωπος επικοινωνεί με τους γενάρχες του, τα ζώα] όταν δυο φίδια του καθάρισαν τα αυτιά γλύφοντας τα την ώρα που κοιμόταν. Οι Ιαμίδες ήταν η πιο φημισμένη οικογένεια [γένος] Μάντεων. Ο γενάρχης τους, ο Ίαμος, είχε εγκαταλειφθεί από τη μάνα του, και ανατράφηκε από δυο φίδια που τον τάϊζαν με μέλι. Ο Ίαμος κατάγονταν από τον Ποσειδώνα και τον Απόλλωνα. Στο άγαλμα του Ιαμίδη μάντη Θρασύβουλου, στην Ολυμπία, απεικονίζονταν μια σαύρα στον δεξί του ώμο. Ο Τειρεσίας, άλλος μεγάλος Μάντης, σκότωσε ένα φίδι και μεταμορφώθηκε σε γυναίκα. Μετά από χρόνια, σκότωσε άλλο φίδι, και ξαναέγινε άντρας. Μάλιστα, οι θεοί τον κάλεσαν να γνωμοδοτήσει για το ποιο φύλο νοιώθει την μεγαλύτερη ηδονή στον έρωτα, μια που όσο ήταν γυναίκα έφαγε τον απαγορευμένο καρπό… Ο Τειρεσίας διέταξε τον νεκρικό εξευμενισμό του Δράκοντα της Θήβας με ανθρωποθυσία. Στην πρώτη θυσία που έκαναν οι Δωριείς στη Σπάρτη βρήκαν ένα φίδι πάνω στο βωμό, και κατάλαβαν πως η πόλη θα γίνει τρομερή στους εχθρούς της.Σούδα, λήμμα «Θεμιστεύειν»Ρισπέν, Ελληνική Μυθολογία, σελ 111, τομ Α κεφ. «Ο Απόλλων θεός της μαντικής»Ιωάννης Μαλάλας, Χρονογραφία, σελ. 77Κλήμης Αλεξανδρείας «Προτρεπτικός προς Έλληνας» Ι, 11, σελ 17 και ΙΙ, 20, σελ 33, εξ ου και το «ανάμεσα σε δυο βουνά δυο φίδια σκοτωμένα, αμάν-αμάν»Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΣΤ΄, 48, σελ. 121.Πλούταρχος, περί των εκλελειπότων χρηστηρίων, 15.Κλήμης Αλεξανδρείας «Προτρεπτικός προς Έλληνας» ΙΙ, σελ. 35 κ.έ. «πέθανε ο Δίας (μη στεναχωριέσαι Λήδα μου) σα κύκνος, σαν αετός, σαν ερωτύλος άνθρωπος, σα φίδι.» [δράκων]Πλούταρχος, Βίος Θεμιστοκλέους, 26 και 29Παυσανίας, Φωκικά, 5,5 και 6,6.Ιλιάς, Λ, 16-44.«κυάνεος ελέλικτο δράκων κεφαλαί δε οι ήσαν τρεις αμφιστρεφέες, ενός αυχένος εκπεφυίαι»Πλούταρχος, περί της Ηροδότου κακοηθείας, 42. Ηρόδοτος, 9, 81. Θουκυδίδης, Ιστοριών Α, 132Παυσανίας Φωκικά, 13, 7Θησαυρός Σικυωνίων, Μουσείο Δελφών.«Ο βέβηλος Κωνσταντίνος, η εγκληματική εκείνη φυσιογνωμία που ανήλθε στον Αυτοκρατορικό θρόνο, εδραιώνοντας την ισχύ του επί στυγερών δολοφονιών»… «αφαίρεσε από το Δελφικό Μαντείο τον μαντικό τρίποδα καθώς και το επιβλητικό άγαλμα του Απόλλωνος, μεταφέροντάς τα ως τρόπαια στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινουπόλεως.»Ένα ψέμα και μια ύβρις. Ι. Χαραλαμπόπουλος «Απολλώνια ηλιολατρεία» σελ 93. Το μόνο συναίσθημα που μπορούσε να προκαλέσει ο τριέλικτος όφις στους Απολλώνιους ιερείς, όπως εξηγήσαμε, ήταν να τους γυρίζει τα άντερα κάθε φορά που τον έβλεπαν. Γι’ αυτό άλλωστε δεν αντικατάστησαν ποτέ τον κλεμμένο τρίποδα. (Παυσανίας, Φωκικά, 13, 10) Έτσι προσπαθούσαν να αποσυνδέσουν το μνημείο από τον Απόλλωνα.Δεν υπάρχει υποτιθέμενος «εχθρός του Ελληνισμού και της πάτριας θρησκείας» της εποχής του, συμπεριλαμβανομένων και των Εβραίων, που να μην έχει εγκωμιαστεί εγγράφως από τον γλοιώδη υποκριτή Ιουλιανό τον Παραβάτη, που νοιάζονταν περισσότερο για τη ζωούλα του παρά τα πιστεύω του. Έγραψε ύμνο μέχρι και για τον Κωνστάντιο, τον φονιά του πατέρα του! Γι’ αυτό άλλωστε οι Χριστιανοί διατήρησαν τα γραπτά του, ώστε να μη χρειαστεί να τον αντικρούσουν αλλιώς. Οι σημερινοί θαυμαστές του τον υμνούν, βασισμένοι στο ότι κανείς δεν θα διαβάσει τα έργα του. Μιλώντας για την Κωνσταντινούπολη, την αποκαλεί «επώνυμον πόλιν του γενναίου βασιλέως» (πόλη που έχει το όνομα του γενναίου βασιλιά) [Ιουλιανού, επιστολή προς Ευάγριον] Στο «Συμπόσιον ή Κρόνεια», ο πολιτικάντης και ευκαιριακός τιμητής ή κατήγορος Ιουλιανός ο Χατζηαβάτης λέει τα αντίθετα για τον Κωνσταντίνο, (=καλοπερασάκιας και εγκληματίας) Διαλέγουμε και παίρνουμε. (σίγουρα όχι στα σοβαρά, βέβαια) Δεν πιστεύω να ενοχλούν οι χαρακτηρισμοί «γλοιώδης» και «Χατζηαβάτης», γιατί είναι πολύ πιο απαλοί από το «Στυγνός Εγκληματίας», που έτσι κι αλλιώς ήταν, επίσης!Γιάννη Κορδάτου, Ακμή και παρακμή του Βυζαντίου, σελ 71Ψευδο-Καλλισθένης, Βίος Αλεξάνδρου του Μακεδόνος, 33, 1-2Ομηρικός Ύμνος στον Ερμή.Λεξικό Σούδας, λήμμα «Βραγχίδαι»: «και μισήσας αυτών την του γένους διαδοχήν απέκτεινε πάντας, κακούς είναι κρίνων τους των κακών εκγόνους, και την ψευδώνυμον πόλιν κατέσκαψε, και ηφανίσθησαν»Πλούταρχος, βίος Αλεξάνδρου, 14. «Και θέλοντας χρησμό από τον θεό σχετικά με την εκστρατεία, [στην Ασία] πήγε στους Δελφούς. Αλλά, κατά τύχη, επειδή εκείνες οι μέρες ήταν αποφράδες και δεν ήταν σωστό να δίνονται χρησμοί κατά τη διάρκειά τους, πρώτα έστειλε αγγελιοφόρο για να παρακαλέσει την προμάντιδα. Όμως, επειδή εκείνη αρνήθηκε και χρησιμοποίησε το νόμο ως δικαιολογία, αφού ανέβηκε ο ίδιος στο ναό και την έσερνε βίαια, αυτή σα να καταβλήθηκε από τη βιασύνη του, είπε: ΄΄είσαι ανίκητος παιδί μου΄΄. Αφού άκουσε τούτο ο Αλέξανδρος, είπε ότι δε χρειάζεται πια άλλο χρησμό, αλλά έχει το χρησμό που ήθελε απ’ αυτήν.»Κουκουλέ, «Βυζαντινών βίος και πολιτισμός» τομ. Α ΙΙ σελ.238. Ο Αυτοκράτορας Ρωμανός ο Λεκαπηνός, (920 - 944 μΧ.) με τη συμβουλή του αστρονόμου (Μάντη) Ιωάννου, έκοψε το κεφάλι ενός αγάλματος στην αψίδα του Ξηρολόφου, που είχε «στοιχειωθεί» από τον Τσάρο Συμεών. Ο Βούλγαρος έπαθε συγκοπή την ίδια ώρα… Ελληνική Μυθολογία…Π. Διαθήκη, Αριθμοί, ΚΑ΄, 4-9Λεξικό Σούδας, λήμμα «Μίλιον»: «...εν τη καμάρα του Μιλίου στήλαι ίστανται Κωνσταντίνου και Ελένης. ένθα και σταυρός και η Τύχη της πόλεως…» «κατενεχθέν δε το άρμα εν τω ιπποδρόμω δορυφορούμενον στηλίδιον καινόν παρά Κωνσταντίνου κατασκευασθέν υπό ηλίου φερόμενον, Τύχη πόλεως, εις το στόμα εισήει και στεφανωθέν εξήει.» Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός!Κάκτου, Ορφικά. τομ Β σελ.333Η παράσταση στην Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Κωνστάντιος»Τίτλος σύγχρονου βιβλίου για τον Ιουστινιανό. Ήταν μάστιγα του Ελληνισμού γιατί πίστευε ακόμα στη παλιά θρησκεία;«Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως», Ι, 2-28, Από το «Ιουστινιανός η μάστιγα του Ελληνισμού» (!) σελ 308 και310. Τα στοιχεία, δηλαδή προέρχονται από όσους πιστεύουν πως οι Βυζαντινοί κατάστρεψαν την αρχαία Ελλάδα!Όλα αυτά, Κουκουλέ, Βυζαντινών βίος και πολιτισμός, τομ Α ΙΙ σελ. 190 - 195Φιλόστρατος, Τα ες Απολλώνιον Τυανέα 3, 271. Κουκουλέ, «Βυζαντινών βίος και πολιτισμός», τομ. Γ’ σελ. 21-22 και σελ 406.
πηγή : https://sites.google.com/site/archaiaelladaealetheia/apollon-o-katastropheas-theos-tou-thanatou-kai-ton-epidemion
απιθανος ανθελλην!!!παραβλεπεις πολλα,διαλεγεις αποσπασματικα κ διαστρευλωνεις τα παντα!!!!καταστρεφεις την ιστορια μας χαριζονταστην σε ξενους παραβλεπωντας οτι δεν ειταν ξενοι!φιλισταιοι,τρωες,δαναοι,φοινικες κλπ...απιστευτος.δεν με πειραζει καποιος κακοβουλος η παραπληροφορημενος να λεει αρλουμπες μα ποσοι λογο ημημαθειας θα την πατησουν απο αυτα!?!-συνηθως οι εχθροι μας ντυνοντε με φιλικη μασκα(againstnewworldorder)για να δεχτουμε πιο ευκολα αυτα που μας ταιζουν!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε όπως βλέπεις,το άρθρο έχει πηγή από άλλο blog.Δεν το έχω γράψει εγώ.Το έβαλα στο δικό μου γιατί το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον και μόνο για αυτό.Ούτε συμφωνώ ούτε διαφωνώ,Τώρα καλό θα ήταν,όποιες ενστάσεις έχεις για αυτό το άρθρο να τις γράψεις κάτω από εδώ όπως και στο Μπλοκ που έχουν αναρτηθεί ;)
ΔιαγραφήΦΙΛΕ ΠΟΥ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΙΣΤΟΤΟΠΟ ........ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΕΙΣ ΤΟΣΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΚΡΊΒΕΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΟΣΑΝΤ.................ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ....ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΟΣ Ο ΤΥΠΟΣ ΠΟΥ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙ..........ΔΙΑΣΗΜΟ ΤΟΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ... ΚΕΝΤΡΑ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ...έρευνα: Δημήτρης Σκουρτέλης...ΜΙΛΑΜΕ ΠΡΕΠΕΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΟΠΑΘΗΣ....ΤΟΝ ΔΙΑΛΕΞΑΝΕ.....ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΤΟΥ ΕΙΣ ΠΑΡΙΣΙΟΥΣ.........
ΑπάντησηΔιαγραφή