Στις
10 Δεκεμβρίου 1974, το αμερικανικό Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας υπό τον
Henry Kissinger ολοκλήρωσε μια ταξινομημένη 200-σελίδη μελέτη,
(NSSM 200) ”Εθνικό Μνημόνιο –
Μελέτη Ασφαλείας 200:. Συνέπειες της αύξησης του πληθυσμού σε όλο τον
κόσμο για την Ασφάλεια των ΗΠΑ και συμφέροντα στο εξωτερικό” Η
μελέτη ισχυρίστηκε ψευδώς ότι η αύξηση του πληθυσμού στις λεγόμενες
λιγότερο αναπτυγμένες χώρες, ήταν μια σοβαρή απειλή για την εθνική
ασφάλεια των ΗΠΑ.Υιοθετήθηκε ως επίσημη πολιτική, το Νοέμβριο του 1975 από τον πρόεδρο Τζέραλντ Φορντ, NSSM 200 – παρουσιάζοντας ένα συγκεκαλυμμένο σχέδιο για τη μείωση της αύξησης του πληθυσμού στις χώρες αυτές με τον έλεγχο των γεννήσεων, αλλά και, εμμέσως, τον πόλεμο και την πείνα. Ο Μπρεντ Σκόουκροφτ, ο οποίος είχε αντικατασταθεί από τότε Κίσινγκερ ως σύμβουλος εθνικής ασφάλειας, τέθηκε υπεύθυνος για την εφαρμογή του σχεδίου. Ο διευθυντής της CIA, Τζορτζ Μπους διέταξε τον Σκόουκροφτ να βοηθήσει, όπως και τους γραμματείς του κράτους, του ταμείου, την άμυνα, και τη γεωργία.
Τα ψευδή επιχειρήματα που ο Κίσινγκερ προέβαλλε δεν ήταν πρωτότυπα. Μία από τις κύριες πηγές του ήταν η Βασιλική Επιτροπή για τον Πληθυσμό, την οποία είχε δημιουργήσει ο βασιλιάς Γεώργιος VI, το 1944 ”για να εξετάσουν ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν προς το εθνικό συμφέρον ώστε να επηρεάσουν τη μελλοντική τάση του πληθυσμού.” Η Επιτροπή διαπίστωσε ότι η Βρετανία απειλούνταν από σοβαρά αύξηση του πληθυσμού στις αποικίες της. Τα συνδυασμένα αποτελέσματα της αύξησης του πληθυσμού και την εκβιομηχάνιση στις αποικίες της, προειδοποίησε, ”θα μπορούσε να είναι καθοριστική ως προς τα αποτελέσματά της για το γόητρο και την επιρροή της Δύσης, ”επορρεάζοντας ιδιαίτερα τη στρατιωτική δύναμη και την ασφάλεια. ”
Η NSSM 200 ομοίως καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες απειλούνται από την αύξηση του πληθυσμού στον πρώην αποικιακό τομέα. Θα δοθεί ιδιαίτερη προσοχή σε 13 ”χώρες κλειδιά”, στις οποίες οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν ένα «ειδικό πολιτικό και στρατηγικό ενδιαφέρον»: Την Ινδία, το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, την Ινδονησία, την Ταϊλάνδη, τις Φιλιππίνες, την Τουρκία, τη Νιγηρία, Αίγυπτος, Αιθιοπία, το Μεξικό, τη Βραζιλία, και την Κολομβία. Ισχυρίστηκε ότι η αύξηση του πληθυσμού των κρατών αυτών ήταν ιδιαίτερα ανησυχητική, δεδομένου ότι θα αυξήσει γρήγορα η σχετική πολιτική, οικονομική και στρατιωτική τους δύναμη.
Η τροφή ως όπλο
Υπήρχαν πολλά μέτρα που προτείνει ο Κίσινγκερ για την αντιμετώπιση αυτής της υποτιθέμενης απειλής, με πιο γνωστή, τον έλεγχο των γεννήσεων και των συναφών πληθυσμού προγράμματα μείωσης. Προειδοποίησε επίσης ότι ”τα ποσοστά αύξησης του πληθυσμού είναι πιθανό να αυξηθούν αισθητά, πριν αρχίσει να φθίνει,” ακόμα και αν τα μέτρα αυτά λαμβάνονταν.
Ένα δεύτερο μέτρο ήταν ο περιορισμός προμήθειας τροφίμων σε αυτά τα κράτη, εν μέρει για να αναγκάσει τη συμμόρφωση με τις πολιτικές ελέγχου των γεννήσεων: Δεδομένου ότι η αύξηση του πληθυσμού αποτελεί βασικό προσδιοριστικό παράγοντα της αύξησης της ζήτησης τροφίμων, πρέπει να ληφθεί υπόψη της με ποια βήματα μια χώρα αναλαμβάνει τον έλεγχο του πληθυσμού της καθώς και την παραγωγή τροφίμων. Σε αυτές τις ευαίσθητες σχέσεις, ωστόσο, είναι σημαντικό, το στυλ καθώς και η ουσία, ώστε να αποφυγεί η εμφάνιση του καταναγκασμού ».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου